Brazilië stal (gelukkig alleen) ons hart: wk 36-41
18 juni 2011 - Bogotá, Colombia
De oversteek naar een ander continent...
Alsof het lot het bepaalde en wij niet graag naar Brazilie wilden, werd ons vertrek buiten onze macht om een dagje uitgesteld: we misten onze vlucht wegens op de verkeerde luchthaven, wij of de vlucht, dat is nog steeds niet zo duidelijk. Overnachten in de luchthaven bleek lang niet zo avontuurlijk als het klonk. Met slaapzak en security-net gewapend konden we de korte nacht aan, stonden op, checkten in, gingen terug slapen, oversliepen ons en misten bijna nogmaals onze vlucht.
Eens in Brazilie werden we overdonderd door de vrolijkheid van elke Braziliaan. Sao Paulo bleek een fijne stad, we kregen een perfecte - maar veel te korte - rondleiding van Margot (oudleerlingske die AFS doet in die leuke stad), sloegen onze voorraad Havaiana`s in en lachten terug naar de eindeloze glimlachende gezichten die ons wegwijs maakten in dit nieuwe avontuur.
Eens in Brazilie werden we overdonderd door de vrolijkheid van elke Braziliaan. Sao Paulo bleek een fijne stad, we kregen een perfecte - maar veel te korte - rondleiding van Margot (oudleerlingske die AFS doet in die leuke stad), sloegen onze voorraad Havaiana`s in en lachten terug naar de eindeloze glimlachende gezichten die ons wegwijs maakten in dit nieuwe avontuur.
Na de ontdekking dat vliegen de helft zo goedkoop is dan een 10x langer durende busrit, sprongen we op een vlucht richting Iguazu falls, genoten er 2 dagen van dit wereldwonder, hopten nog eens - de achtste en laatste keer - de grens over richting Argentinië, sprongen op de vlucht terug en voor we het wisten belandden we om 4 u ´s nachts in het koloniale Paraty, dat er op dat moment uiteraard noch koloniaal noch gezellig uitzag, maar dan vooral omdat wij in donkere, smalle steegjes onze weg naar het hostelletje moesten zoeken. We belden iedereen wakker, tot een Duitse collega-backpacker - met slaperige oogjes - ons gelukkig binnenliet. Alwaar er gecrasht werd op de zetel in de living van het hostel. Paraty bleek in het daglicht wel haar belofte waar te maken, was schoon, authentiek & supergezellig. We hadden het al snel naar onze zin, en betrapten onszelf op een coup de foudre voor dit nieuwe land. De boot op naar Ilha Grande dan, idyllisch eiland wordt steeds wat minder idyllisch bij regen. Maar dat deerde niet, want daar lonkte Rio al.
The girl of Ipanema...
Rio was alles wat ze ervan zeiden: groots, levendig en indrukwekkend. Deze "cidade marvilhosa" wist ook ons vanaf moment 1 te verleiden. We lieten ons graag vervoeren door de stad waar iedereen van houdt. Van de reusachtige Cristo Redentor overschouwden we de stad. De Lonely Planet loog er niet om, wellicht de mooiste stad ter wereld vanuit vogelperspectief gezien. We spotten mensen op het Ipanema-strand, en inderdaad, ook daarover had niemand overdreven: een azuurblauwe zee met prachtig strand erbij. We bleven zitten en keken: naar bruingebakken babes in mini-bikini`s (hoe meer vlees bloot, hoe beter), stoere surfboys wiens karuur al gauw verraadde hoeveel uren per dag ze op hun plank doorbrachten, venters met alles en nog wat (en de locals laten het zich maar al te wel gevallen: niet hoeven opstaan om fris drankje of gebakken kaasje op stokje te halen, is nog eens een extra paar minuten bakken!), maar vooral, de irreële setting: van het appelblauwzeegroene water tot het regenwoud enkele 100-en meters verder, van ultramoderne flatgebouwen hoger dan de pieken van de omringende bergjes, tot de kleurrijke huisjes van de vele favela´s die Rio rijk is. We keken en begrepen al gauw waar de charme van deze grootstad lag. Al had ze die zeker ook te danken aan haar enorme reputatie qua clubs en live muziek. De uitgaanswijk Lapa was nog quasi leeg wanneer wij - als groentjes - daar rond een uur of 9 toekwamen, zag zwart van het volk en gonsde van de samba-beat wanneer wij daar - nog steeds groentjes - terug hostelwaarts keerden. Pao de Azucar werd onze daguitstap voor de dag nadien. We zagen de stad dit keer met haar hele kustlijn erbij, wachtten op de verschillende kleuren van het licht en genoten. Een ritje op de ´famoso´bonde ofte oudste tramstelletje dat sjeest doorheen de mooie en vroeger rijkelijke wijk van Santa Teresa, maakte ons bezoek compleet. Ons hart namen we mee vanop de Pao de Azucar, pakten het voorzichtig in en gingen op zoek naar andere plaatsen om het te laten stelen. Wandelend door de koloniale pracht van Ouro Preto realiseerden we ons, dat ook Brazilië op deze anderhalve week al weer een schot in de roos was. Al zal de gelukzaligheid, het luidop gelach en de grenzeloze sympathie van haar bewonders hier wellicht voor `t een en `t ander tussenzitten.
Wat volgde was een ontdekking van wat een van ´s lands mooiste national parks zou zijn: Chapada Diamantina. Hier zouden we nog eens een lange trek doen, vooraleer we met het komende bezoek de sexier kant van het landen zouden opzoeken. De prijs van een trektocht bleek jammergenoeg rechtevenredig met het aantal diamanten dat ze hier, in gelijknamig park, vroeger op de bergen en in de rivieren vonden. 3-daagse werd met nodige pijn in het hart vervangen door budgetvriendelijkere dagtrip, wat ons meer tijd gaf om het gezellige Lençois, en haar à l'aise dagelijkse leven van naderbij te ontdekken. Mooi koloniaal dorpje waar dorp echt nog dorp is en de toeristen hierin worden gepast in plaats van omgekeerd. Een stuk Brazilië even ver verwijderd van het zand-zee gevoel van het Noordoosten, als van de chiqué van Sao Paulo; met locals die blijven steken in een eeuwig lentegevoel, rondhangen, terrasjes doen en op straat dansen in de buurt van een luidgalmende auto die voor de gelegenheid als discobar-voor-het-hele-dorp werd gebruikt. We kijken - met de nodige verwondering - naar weer een ander stukje van dit even groot als verscheiden land.
Bahiaaaah!
Het is moeilijk niet van Salvador te houden. Waar we `s avonds toekwamen in wat voor ons een op `t eerste zicht shabby straatje leek, ontpopte zich de dag nadien in het zonlicht een kleurrijk koloniaal centrum, wirwar van kleine steegjes, binnenpleinen, kleurenpalet aan huizen en mensen. Zet Salvador naast Sao Paulo of Rio en je denkt dat je in een ander land, of meer nog: ander continent bent. Het heeft de chaos, de mensen en het straatleven van Afrika - logisch, als je weet dat dit dé stad was waar vroeger de slaven uit dat continent aan de andere kant van de oceaan toekwamen - maar ook de charme, gezelligheid en koloniale schoonheid van de mooiste plekjes in Europa (Al wordt ons gevoel van gezelligheid wellicht bepaald door de vergelijkbaarheid met wat we van thuis kennen). Meer dan ergens anders word je geconfronteerd met de enorme tegenstellingen in dit land. Je ziet nergens zoveel bedelaars als hier, maar wordt langs alle kanten afgeraden hen iets te geven, wil je niet betrokken geraken in hun zoektocht naar drugs. Meer dan ergens anders zie je het grote - "historische"- verschil tussen het rijkere centrum van de stad in de `Cidade Alta` ofte de Pelourinho, - en het andere deel of de `Cidade Baixa`- nu, net zoals vroeger, nog de plaats van alle handel. Salvador heeft niet de setting van Rio, maar is als stad minstens even boeiend en de mensen zijn nog veel toegankelijker en spreken je - afrikaansgewijs maar dan minder opdringerig - voortdurend aan. En als je geluk hebt en er - net zoals wij en ons ondertussen goed toegekomen bezoek - op een dinsdag bent, dan ontpopt de stad zich in een groot live podium, met allerhande salsa of samba groepjes, hier en daar wat Capoeira en de locals, rijk of arm, caipirinha in de hand, de nacht in shaken en feest vieren. Een betere eerste indruk van dit grootse land konden Wenke en Karlien niet hebben. Welkom, lieverds, in ons - en jullie - avontuur!
Strand, zee, caipirinha´s en zon!
Dat avontuur bracht ons naar de meer sexy kant van het land: zand, zon en zee. Het weer zat mee, dus de echte vakantie kon beginnen. Morro de Sao Paulo werd qua idylle meer dan goedgekeurd, leerde ons caipirinha´s kennen in al haar smaken en bracht ons - of vooral ons bezoek wellicht - de nodige rust na een jaartje hard werken (/reizen). Een vlucht en een heuse roadtrip later stonden we in de zee te lonken naar speelse dolfijnen die maar al te graag dicht bij het strand kwamen om de mensenmassa van toch wel 5 toeristen van enig entertainment te voorzien. Voor ons allen, maar vooral voor dierenvriend Wenke Minne, 1 van de hoogtepunten van de reis. Het lot en een andere vlucht dwongen ons snel weer terug van Praia de Pipa naar Olinda, alwaar een blitsbezoek na een koude duik in het zwembad, net genoeg was ook deze koloniale schoonheid even op te snuiven.
En toen zaten we in een 4x4-bus op weg naar het Timbuktu van Brazilië: Jericoacoara. Of het nu door de onuitspreekbare naam was of door de onbereikbaarheid van dit plaatsje, exotisch was het wel en qua setting de max. Een ietwat toeristisch dorpje omgeven door mooie duinen die uitmonden in een wilde zee. Wat begon met een heus in ´t zakgezetgevoel, ontpopte zich in een fijne dagtrip in een zandbuggy tot aan menig lagune, de een al wat paradijselijker dan de ander, maar elk goed voor een leuke plons te idden van mooie natuur (en een paar verwaarloosbare andere toeristen :-). Na dolfijnen werd er nu ook tegen paarden gefluisterd en een spannende gaucho-trip maakten dit avontuur - duin op, duin af met Karlien als echte cowgirl - compleet.
We vlogen 1 keer uit de bocht, ramden bijna een trage voorligger, reden meermaals 160, sjeesden over de duinen en konden net een diefstal van een vreemd wezen in de koffer van de door-ons-gehuurde-auto-met-chauffeur verijdelen, maar snel waren we er wel, aan dat andere stukje "eind van de wereld", Atins genaamd en gelegen te midden van Parque Nacional Lençois Maranhenses. We trokken 2 hete dagen, nu eens blootvoets, dan weer op steeds pijnlijker wordende sandalen (al dan niet met kousen erin!). Eerst door heet zand, dan eens door afkoelende moerassen; nu eens badend tot aan ons middel met rugzak boven op ons hoofd, dan weer hijgend en zwetend alsof ons leven ervan afhing. We konden de gids amper volgen, hadden onze eerste ik-eet-geit-ervaring en sliepen voor de allereerste keer deze trip een hele nacht in een hangmat. Dat allemaal... tot daar aan toe, (laat dat dan toeval zijn), de echte once-in-a-lifetime-experience werd gecreëerd door het decor waarin dit hele schouwspel plaatsvond. Filmisch, desolaat, verblindend wit en immens. Er is geen enkel woord dat kan tippen aan de schoonheid van dit staaltje natuur. Spierwitte duinen met daartussenin blauwgroene lagune`s. Mooier dan elke foto die ervan gemaakt wordt. En het woord om dit te beschrijven moet nog uitgevonden worden. Maar dat ga ik niet proberen...
Prachtig prachtig prachtig...
Geniet ze daar nog...
Dikke kus, Saar x
liefs en geniet maar verder , delphine