Het land van de koffiedrinkende cowboys: wk 42-46
13 juli 2011 - Oranjestad, Aruba
En toen kwam de dag dat het laatste land aanbrak...
Reizen is vooral onderweg zijn: om van Wenke en Karlien in Brazilie naar Ine in Colombia te geraken, stonden 3 vluchten en 24 uur reistijd op het programma. Alles liep vlot tot in Sao Paulo, waar onze vlucht onbestaande bleek. Na 3 uur van het LAN-kantoor via British Airways naar het TAM-kantoor gestuurd te worden, - niemand voelt zich verantwoordelijk voor een backpackende wereldtripper - , zijn we dan toch airborne.
Ondertussen in Bogotà: Ine staat wat zenuwachtig, de eerste keer zo ver, de eerste keer zonder kids noch man, met een welkomstbordje aan de uitgang van de terminal klaar, het grote adventure dus. Ladingen toeristen passeren de revue, en als blijkt dat we al een uur te laat zijn verlaat ze haar uitkijkpost, om bij LAN te vernemen dat we wèl op de passagierslijst stonden, maar niet op het vliegtuig zaten. Mmm, dan maar afdruipen naar het hotel, hopend op een heilbrengend berichtje van haar kleine zus.
Bogotà, 18u, we stappen de terminal uit, zoekend naar Ine, maar de vogel is gaan vliegen. Ondertussen in het hostel: geen sms, geen mail, geen nieuws. Ine begint van het ergste uit te gaan en gaat over op het haar noodplan: een soloreis door Colombia. Maar dan komt het verlossend telefoontje: we komen eraan, het avontuur begint nu pas echt.
De blitzkrieg door het Zuiden, of alle wegen leiden naar Silvia
Na 2 dagen koukleumen in Bogotà dat, afgezien van een paar leuke pleinen, musea en resto`s qua stad niet echt een topper is, begeeft het trio zich naar Neiva, waar we noodgedwongen stranden, 50 km van de Tatacoa-woestijn die we wilden zien. Volgende dag meteen door naar San Agustin, guesthouse op groene heuveltop, wandelen door de archeologische site, genieten van overheerlijke curry in het geweldig hostel `s avonds en daarna hervatten we de race tegen de klok, naar Popayan met als doel: Silvia.
Silvia? De reden van ons snel tempo, Ine heeft namelijk van haar informante ingelepeld gekregen dat de eenwekelijkse markt in dit dorp niet te missen is, en gezien die - zoals het woord verklapt - maar 1 maal per week plaatsvindt, moeten we ons tempo dus opdrijven. Een sfeerbeeld: vroeg in de ochtend arriveren ze, de "Indianen" uit de omliggende pueblo`s in hun rijkelijk gekleurde truckbussen - ook chiva`s genaamd - tot in de nok gevuld met koopwaar, levend en dood. Langzaam stroomt het dorp vol. Ze dragen fluo blauw-roze kleren, hun gezichten verraden Boliviaanse roots, zijn donkerder dan de andere Colombianen, hun gestalte als dat kleine Aziaat. De markt zelf flitst ons terug naar het Oosten: fruit, vlees en live-cooking. En dit alles door elkaar. Merci, informante-van-Ine, het was de moeite.
Het geheim van de koffieboon: het is een bes
Aangezien Colombia het 2 grootste land koffieproducerende land van de wereld is, kunnen we een bezoek aan een koffie-finca niet aan ons voorbij laten gaan. Enkele weetjes: er zijn 2 soorten koffie, Arabica en Robusta. Arabica: meer smaak, minder caffeine, het handelsmerk van Colombia. Robusta: meer caffeine, minder smaak, vooral door Italianen gedronken. Nodig om koffie te laten groeien: hoogte,vochtigheid en warmte. De plantage: op het eerste zicht gaat het hier om een zootje ongeregeld van bananenbomen, ananasplanten en een bamboewoud. Als je goed kijkt en weet wat je moet zien, af en toe een struik met groene, gele of rode bessen. Hierin als een pit verstopt: de koffieboon. De bes zelf smaakt slijmerig zoet, wordt samen met de pel verwijderd, gedroogd, geroosterd en klaar is koffie!
Salento: koffie, cowboys en Colombiaanse muziek
Midden in de vallei van de Cocora, hoge waxpalmen op de felgroen, benevelde heuvels. En in het hart, dit dorp. Gezellige straten komen uit op een centraal plein. Waar de oude mannen steevast met cowboyhoed vanop een bankje het leven zien passeren. Waar het poolcafé de place to be is. Waar elk respectabel koffiehuis een originele, Italiaanse Roll`s Royce der expresso-machinen bezit. Waar wij 3 dagen gewoon deel van het stilleven werden.
Reizen is vooral onderweg zijn: om van Wenke en Karlien in Brazilie naar Ine in Colombia te geraken, stonden 3 vluchten en 24 uur reistijd op het programma. Alles liep vlot tot in Sao Paulo, waar onze vlucht onbestaande bleek. Na 3 uur van het LAN-kantoor via British Airways naar het TAM-kantoor gestuurd te worden, - niemand voelt zich verantwoordelijk voor een backpackende wereldtripper - , zijn we dan toch airborne.
Ondertussen in Bogotà: Ine staat wat zenuwachtig, de eerste keer zo ver, de eerste keer zonder kids noch man, met een welkomstbordje aan de uitgang van de terminal klaar, het grote adventure dus. Ladingen toeristen passeren de revue, en als blijkt dat we al een uur te laat zijn verlaat ze haar uitkijkpost, om bij LAN te vernemen dat we wèl op de passagierslijst stonden, maar niet op het vliegtuig zaten. Mmm, dan maar afdruipen naar het hotel, hopend op een heilbrengend berichtje van haar kleine zus.
Bogotà, 18u, we stappen de terminal uit, zoekend naar Ine, maar de vogel is gaan vliegen. Ondertussen in het hostel: geen sms, geen mail, geen nieuws. Ine begint van het ergste uit te gaan en gaat over op het haar noodplan: een soloreis door Colombia. Maar dan komt het verlossend telefoontje: we komen eraan, het avontuur begint nu pas echt.
De blitzkrieg door het Zuiden, of alle wegen leiden naar Silvia
Na 2 dagen koukleumen in Bogotà dat, afgezien van een paar leuke pleinen, musea en resto`s qua stad niet echt een topper is, begeeft het trio zich naar Neiva, waar we noodgedwongen stranden, 50 km van de Tatacoa-woestijn die we wilden zien. Volgende dag meteen door naar San Agustin, guesthouse op groene heuveltop, wandelen door de archeologische site, genieten van overheerlijke curry in het geweldig hostel `s avonds en daarna hervatten we de race tegen de klok, naar Popayan met als doel: Silvia.
Silvia? De reden van ons snel tempo, Ine heeft namelijk van haar informante ingelepeld gekregen dat de eenwekelijkse markt in dit dorp niet te missen is, en gezien die - zoals het woord verklapt - maar 1 maal per week plaatsvindt, moeten we ons tempo dus opdrijven. Een sfeerbeeld: vroeg in de ochtend arriveren ze, de "Indianen" uit de omliggende pueblo`s in hun rijkelijk gekleurde truckbussen - ook chiva`s genaamd - tot in de nok gevuld met koopwaar, levend en dood. Langzaam stroomt het dorp vol. Ze dragen fluo blauw-roze kleren, hun gezichten verraden Boliviaanse roots, zijn donkerder dan de andere Colombianen, hun gestalte als dat kleine Aziaat. De markt zelf flitst ons terug naar het Oosten: fruit, vlees en live-cooking. En dit alles door elkaar. Merci, informante-van-Ine, het was de moeite.
Het geheim van de koffieboon: het is een bes
Aangezien Colombia het 2 grootste land koffieproducerende land van de wereld is, kunnen we een bezoek aan een koffie-finca niet aan ons voorbij laten gaan. Enkele weetjes: er zijn 2 soorten koffie, Arabica en Robusta. Arabica: meer smaak, minder caffeine, het handelsmerk van Colombia. Robusta: meer caffeine, minder smaak, vooral door Italianen gedronken. Nodig om koffie te laten groeien: hoogte,vochtigheid en warmte. De plantage: op het eerste zicht gaat het hier om een zootje ongeregeld van bananenbomen, ananasplanten en een bamboewoud. Als je goed kijkt en weet wat je moet zien, af en toe een struik met groene, gele of rode bessen. Hierin als een pit verstopt: de koffieboon. De bes zelf smaakt slijmerig zoet, wordt samen met de pel verwijderd, gedroogd, geroosterd en klaar is koffie!
Salento: koffie, cowboys en Colombiaanse muziek
Midden in de vallei van de Cocora, hoge waxpalmen op de felgroen, benevelde heuvels. En in het hart, dit dorp. Gezellige straten komen uit op een centraal plein. Waar de oude mannen steevast met cowboyhoed vanop een bankje het leven zien passeren. Waar het poolcafé de place to be is. Waar elk respectabel koffiehuis een originele, Italiaanse Roll`s Royce der expresso-machinen bezit. Waar wij 3 dagen gewoon deel van het stilleven werden.
Cartagena ofte kleurrijke poort naar Caraibische kust
't Is eraan te voelen: eindelijk terug warm en vochtig. We kuieren door de felgekleurde koloniale stad, laten ons verleiden door de vele souvenirswinkels (vooral Ine dan), en drinken verkoelende Aguilla's op de talloze terrasjes. We bezoeken Boquilla, een uitsluitend door zwarten bewoond dorpje, laten ons gidsen naar een schooltje, een ziekenhuis en een cultureel centrum en eindigen gondelsgewijs en met de sunset op ons netvlies varend doorheen de mangroves.
Bar Lovento, ons adelaarsnest in PN Tayrona
Gehangen aan een rotswand, met zicht op de beukende Caraibische zee en langs een kant volledig open, ons guesthouse: Bar Lovento. De plek waar ons trio de laatste 5 dagen van Ine's bezoek zal spenderen. Door een cashflow-probleem moeten we ons voor de lunch beperken tot de vruchten die de rijkelijke tuin van Eden hier te bieden heeft: avocado's, limoen en verse cocosnoot. We hebben absoluut geen moeite met dit dieet. Maar eerst, een 2-daagse trekking. We ontmoeten Harold, onze gids, aan het nationaal park Tayrona, bekend om wilde jungle die uitmondt in bijhordende Caraibische zee. Dag 1 brengt ons tot op Playa Brava ("woest" dus, en dat is een understatement als je de zee wild tekeer ziet gaan. Vanavond dragen wij alvast oordopjes). We krijgen een hangmat toegewezen onder een hutje, en na een frisse duik onder een waterval schuiven we aan om de door Harold vers gevangen Langoestine-brochette te verorberen. Niet lang daarna breekt een onweer los om u tegen te zeggen en we verruilen onze hangmat onder, voor een bed in het hutje. Wanneer een donderslag naast ons oor ons doet opschrikken, geeft Ine toe dat dit misschien toch iets te avontuurlijk is, maar goed ingepakt door zusjelief in haar muskietennet, valt ook zij toch snel in slaap.
De volgende dag weer de zwoele jungle in naar Pueblito, kleine ruine vergelijkbaar met Ciudad Perdida. En het blijft regenen.
Onderweg botsen we op een paar plaatselijke bewoners, die in de jungle hun bananenplanten verbouwen. Allemaal in een soort wit jutten kleed, lang haar, klein van gestalte en donker. De jongens dragen een tasje, de meisjes een ketting. Zo kan je hen onderscheiden.
We polsen bij onze gids ook even naar het drugsverleden van deze streek. Blijkt dat dit gebied 10 jaar geleden ingenomen was door de FARC, dat onze desolate Playa Brava eigendom was van een Franse drugsbaron, dat die daar een goeddraaiende discotheek had en de benen heeft genomen toen het leger z'n met drugs gevulde onderzeeer onderschept had. Bij het aantreden van Uribe zijn veel gebieden drugsvrij gemaakt en werden de cocaboeren omgeschoold tot koffiekwekers. Het leger en de politie, die overal opvallend langs de weg staan, zouden het gevoel van veiligheid moeten versterken. Alsook een helicopterpatrouille die meermaals per dag de rust in het nationaal park komt verstoren. Dit tot zover politiek, want zoals dat gaat, kom je als toerist nooit echt de waarheid te weten.
We eindigen tot slot onze trip langs een paar prachtige stranden, en 's avonds schuiven we onze benen onder tafel voor een heerlijk maal in ons adelaarsnest.
Maar het trio ontbinden doen we pas echt terug in Cartagena, bij een heuse ceviche, rauwe vis, door Ine getrakteerd. Merci!
Ondoorgrondelijk en ontoegankelijk: de weg naar Mompox en Barichara.
Na 3 dagen regelneven, vastleggen wanneer we naar huis gaan, en waar we onze laatste dagen zullen doorbrengen en ook nog een huisje te hebben gevonden, zijn we terug on the road. Mompox: taxi, bus, boot, taxi en een grote wegversperring wegens weggespoelde weg en daardoor in het waterliggende vrachtwagen gevuld met groenten en een zwem-plundering tot gevolg. Maar uiteindelijk komen we toch in Mompox aan. We slenteren door dit dorp dat - rustig aan de Rio Magdalena gelegen - meer schommelstoelen telt dan inwoners. Elke woonkamer lijkt er mee volgestouwd en menig Colombiaan schommelt z'n dag door aan z'n voordeur en ziet hoe het leven traag haar gangetje gaat.
Barichara, we staan om klokslag zes uur klaar in haventje van Mompox om de eerste boot te nemen. Helaas denken de andere reizigers eerder aan een a la carte-vertrek met als gevolg dat we pas echt te water gaan om 9u30, onze bus naar de volgende stop zien wegrijden en die avond om 00u30 stranden op het busstation in Bucaramanga. De enige manier op een goedkoper kamer vlakbij terminal is er minder dan 6 uur in slapen. We nemen het aanbod maar al te graag aan, staan wederom vroeg op en komen aldus rond de middag in het cosy filmdecor van Zorro - Barichara - aan.
We slapen de namiddag rond, doen de volgende dag een wandeling naar de vallei, slenteren, drinken koffie en denken: dit is een prima einde van Colombia.
Proloog
Wat begon met ontelbaar veel dagen voor ons, vol van verwachtingen, dromen, nieuwsgierigheid naar waar onze reis zou brengen, doet ons nu toch terug een beetje verlangen naar wat we kennen: vrienden, familie, cafeeke meepikken, werk, een huis, ... We komen terug en we nemen de hele wereld mee: slaaptreinen in India, berggeitsskills in Nepal, duizend lachende gezichten in Myanmar, fruitshakes en motorcycle diaries in Laos, onze kids in Cambodja, verlaten stranden in Indonesia, natuurboost en dolphin swim in Nieuw-Zeeland, onze eerste wij-dragen-alles-zelf-trek in Patagonia, eindelijk cultuur in Buenos Aires, woestijnpracht in Noord-Chili, wuivende feestpalmen in Brazilie, koffiedrinkende cowboys in Colombia en een strandparadijsje in Aruba. Wij zijn klaar voor een nieuw avontuur: thuiskomen.
Tot gauw!
schoon verhaal
tot straks, terug thuis
Jaak