En toen kwamen ze superlatieven te kort:week 32-35
4 mei 2011 - Buenos Aires, Argentinië
Thuiskomen in Santiago
Santiago, 9 april, 6 u in de ochtend. We staan met zo'n 100-en voor de poort van de metro nadat we anderhalve dag per bus onderweg zijn geweest. We denken aan Annie, jeugdvriendin van mama Ria, die ons aan de andere kant van de stad staat op te wachten... Een half uur te laat klimmen we uit de subte en zien een gestalte hoopvol onze richting uitkijken. Het moment der omhelzing van Annie Luypaert en de 'amaai-gij-zijt-zo-groot-geworden!'-Jane is een emotionele ontlading van de 31 jaar geleden gedane belofte van 2 schoolvriendinnen. Ria en Annie deelden hun puberteit in Mabo en toen Annie haar liefde Orlando volgde naar Chili, beloofde Ria haar boezemvriendin te bezoeken. Later werd deze belofte er eentje van een bezoek voordat haar jongste telg ''Janeke'' 12 jaar was...En dat is nu toch ook al weer zo´n 16 jaar geleden (-eden, -eden).
10 april, 10 u in de ochtend. Nog steeds 31 jaar na de afspraak staan 3 mensen gefixeerd naar het scherm te turen op de luchthaven in Santiago. Ze zoeken naar een gezelschap van 3: een lange, slanke man; een kwieke, krullende spring-in-'t-veld ofte An De Broeck en een moe zoals alleen wij er een hebben. Wie zoekt wordt zelf gevonden als plots moe Ria voor onze neus staat. Wat volgt is een en al gezelligheid.
De stek van Annie, verscholen in het groen, heeft hetzelfde va-et-vient gehalte als Huize Vander Elst. Jongste telg Catalina en vriendin Camilla zorgen voor heerlijke pannekoeken met manjar; Jansela, kleinkindje van het huis, ontpopt zich als een echte Jules; Orlando is de sympathieke, filosoferende sommelier en de eerste dag passeert al etend en drinkend. Reisleidsters van het Wij-volgen-de-zomer-team Jane en Els bedenken een reisroute voor dit olijke trio en met de regelnevende, Spaanse hulp van Annie, Camilla en Cata worden de reservaties van auto, logies en bus gemaakt.
De eerste 2 dagen staan in het teken van Pablo Neruda, u weet wel, de dichter uit 'Il Postino'. We bereiken zijn huis in Isla Negra, alwaar papa Jaak trakteert in een resto met zicht op de beukende golven. En we begrijpen dat dit landschap de verzen als vanzelf in Pablo's oor fluisterden. In de avond verzamelt de familie zich piscodrinkend voor het haardvuur in het zeehuis in El Quisco.
Daags nadien met z'n 6-en de auto in en op naar Valparaiso. Pittoreske steegjes, vele kleuren en enkele mooie muurschilderingen later begrijpen we waarom deze stad door Unesco beschermd wordt. We keren terug naar Santiago om de volgende dag vroeg de bus op te stappen richting het verre Noorden. Dat het ver was, we te weinig beenruimte hadden en je vooral veel slaapt (wel 20 keer hé?) in plaats van lang, hebben we geweten. Een te korte tussenstop in La Serena en haar mooie centrum en hup, bus op naar de woestijn der woestijnen, de droogste plek der aarde, op Antarctica na. San Pedro here we come!
We bellen onze Gorge, worden letterlijk opgevist door zijn truck en komen terecht in Le Grand Bleu ofte een adobe-cabaña in de oase van Solor. Ver van het centrum, maar wel heeeel erg rustig.
San Pedro de Superlativo
San Pedro de Atacama dan. Hoe beschrijf je de schoonheid van iets dat je enkel ervaart door er te zijn? We proberen en hopen dat de foto's helpen. San Pedro straalt rust uit, doet je denken aan de charmante straatjes van Djenne in Mali, is relax, laid-back en sereen. Het is een dorpje gelegen in een kuip omgeven door een cirkel van bergketens, dus je hebt er bijna voortdurend een betoverend uitzicht op rood-bruin-paars gekleurde bergen, afhankelijk van het moment van de dag. De zoutvlakte met haar flamingo's, de tientallen vulkanen die aan de horizon prijken en het woestijnachtige landschap met hier en daar een enkele oase, maken dit tot een sprookjesdorp, niet te missen voor ieder wie van natuur houdt, een must voor elke Zuid-Amerika trotter.
Alles komt altijd terug, maar dan anders. Je zou kunnen zeggen dat die berg lijkt op de Bromo-vulkaan in Indonesië en dat die woestijn doet denken aan de dorre Ruta 40 in Patagonië. Elk landschap is een verzameling van dingen die je al eens gezien hebt, in het echt, op TV, op foto. De kunst van het reizen is echter je te laten overdonderen door de kleuren, dat meer precies op die plaats, het licht dat die plek elke minuut van de dag verandert. De omgeving voelen, je laten omringen, je klein maken, alles in je opnemen. Dat is reizen. Zelfs voor mij, die dit 4 jaar geleden al eens gezien heeft, zie je de dingen als was het de 1e keer en blijft de verbazing even groot. (Pablo Neruda hadden we hiervoor niet nodig, pure impressie van Elsentwege)
Van de adembenemde uitzichten over de Valle de la Luna, tot in de hoogte van de Altiplano Lakes waar mooie, felblauwe laguna´s ons plotseling verrassen in een al zeer overdonderend landschap. San Pedro is veelgekleurd, betoverend en nooit gezien. De dag nadien trotseren we de hoogste hoogtes en laagste temperaturen van de reis tot nog toe, worden we de El Tatio Geysers, het Cactusvallei´tje en het woeste landschap gewaar en nemen we het beste bad ooit in een heerlijk hete hotspring. Zalig en ongelooflijk relaxerend! Met de openluchtfuif in het midden van de woestijn als een der hoogtepunten van onze reis.
Tweezaam
En toen kwam de dag dat het weerzien eindigde. "Morgen ga ik een beetje verloren zijn want ik ga Janeke voor de 2e keer zien vertrekken", kondigt papa Jaak de dag voordien al aan. Wij denken er nog efjes niet over na. We besluiten een afscheidslunch te houden bij onze Matti en wuiven nadien An, moe Ria en papa Jaak uit. Elk naar een andere windrichting. Zij naar het Zuiden, wij naar het Noorden. Tweezaam blijven we achter.
Maar ook alleen zijn met 2 went wel weer na enkele uurtjes. De volgende dag zou immers het begin zijn van een onvergetelijke trip, en Els kon het weten. Een 3-daagse 4x4 trip van San Pedro de Atacama in Chili, naar de Salar in Uyuni in Bolivië. 3 dagen cruisen door een surrealistisch landschap, bobbelen in een jeep en net te weinig hoofdpijn hebben om er echt last van te krijgen. Althans, voor mij. Els presteerde het opnieuw de statistieken te doen kloppen door de 1/5 te zijn die ziek in de auto ligt, maar doet u dit graag later in real uit de doeken. Mijn mond bleef openvallen, van verbazing dan. En toen waren we plots in een ander, heel ander land. Bolivianen zien eruit zoals je je Zuid-Amerikanen voorstelt. Zo zijn bot, minder vriendelijk, korter en donkerder. ´s Avonds nog een afscheidsetentje in de Minute Man in Uyuni, en toen was dit avontuur alweer voorbij. Ons eerste échte Zuid-Amerika avontuur zou dan pas beginnen, beseften we nadien. De busrit ´s nachts terug op weg naar Argentinië was er eentje dat wellicht leuker is om over te lezen, dan het zelf te (moeten) beleven. Sjezend op wegen die nauwelijks de naam waard zijn, botsend op dirt roads in het gitzwarte donker en scheef hangend in elke bocht met naast zich een afschrikwekkend ravijn, ofte zwart gat. Ik heb meermaals mijn billen samen geknepen, m´n adem gespaard voor rustiger momenten en Els angstige blikken toegeworpen die mijn gedachte verraden dat we misschien toch beter de trein hadden genomen, maar zij was weggezakt in een diepe, diepe slaap en had besloten Bolivië vooral op die manier te beleven. U begrijpt wel dat een zekere geruststelling zich van ons meester maakte toen we weer op Argentijnse bodem waren.
Wat volgde was een blij weerzien met ons Malaysisch adoptiekind (zo noemt ze zichzelf), een fijne roadtrip waarbij de wegen vaak erg ver te zoeken waren, maar het tot-de-verbeelding-sprekende landschap gelukkig zeer dichtbij lag. Dat bergen alle kleuren van de regenboog kunnen hebben, zagen we hier; dat er wel degelijk veel authentieke dorpjes zijn in Argentinië, maar dan vooral in het Noorden, ook; en dat een goedkope auto huren tot breakdowns en stomende damp uit de motorkap kan leiden, werd al gauw de derde wijsheid dezer dagen. Dankzij de hulp van eenieder, de vele mopjes, maar vooral de oneindige schoonheid van het noordelijk deel van dit land, was dat snel vergeten en vertrokken we met auto nummer 2 verder.
Nog maar eens erg veel schoons, van letterlijk paars-roze bergen, tot spierwitte Salinas, van dorre woestijn met cactussen, tot fluogroene vallei´tjes, van mooi verharde wegen, tot harde onverharde hobbelbaantjes...En we dachten bij onszelf: "Wat hebben wij toch echt geluk!"
We leverden de 2e auto veilig af in Salta, trakteerden onszelf op een heerlijke "bife de llomo" die tot nu nog in onze smaakpapillen nazindert en vertrokken weer, dit keer voor onze laatste stop in dit immense land, het studentenstadje Cordoba.
Nog even en we kunnen dit land als min of meer "gekend" beschouwen. Nog even, en ons steeds vloeiender wordend Spaans is niet meer van tel. Nog even en ... (wordt vervolgd)
Geniet maar rustig verder! Julie (dromend)