En toen ontdekten ze Patagonië: week 27 tot 31

Drama y tango
Op 10 maart 5u `s middags stegen we op in Auckland, op 10 maart 12 u `s middags kwamen we aan in Santiago. Lang onderweg zijn is vermoeiend, that´s for sure, maar aankomen vooraleer je vertrokken bent en er dus een dag gratis en voor niks bij krijgen, maakt alles goed. Eens de klok rondgeslapen - een zacht bed was heel, heel lang geleden - waren we er klaar voor dit nieuwe, spannende Buenos Aires te ontdekken! Wat onwennig gaan we de grootstad in, worden al ´s avonds gewaarschuwd voor pickpockets in onze wijk, dus zijn op onze hoede. Maar na een prachtig concert ter ere van Piazolla en een fietstochtje later wisten we het al: het zou een eer ons te laten onderdompelen in deze stad en haar fiere porteños. De 1e keer in 6 maanden tijd dat we terug in cultuur zijn, waar de locals zelfs een geordende file vormen om de beste plaats te hebben voor een gratis concert van Piazolla. Waar de mensen op cafe gaan, gewoon omdat dat gezellig is. Waar er pleinen zijn en marktjes en waar de koffie wel altijd lekker is. Onze schitterende juf Spaans, de ontdekkking der empanadas, de flair waarmee de Argentino's zichzelf hét volk van Zuid-Amerika noemen, de huiselijkheid van ons Garden House Hostel en het aanschouwen der breedste avenida del mundo maakten dit volledig af.

De zelfbewuste porteños houden van hun stad en hun tango. Ze laten geen enkele moeite na - met een naar Italië neigende zin tot overdrijving - de toeristen ervan hiervan te overtuigen. De schattige marktjes in San Telmo, de grootsheid van Puerto Moreno, de gezelligheid van de vele cafeetjes en resto´s die deze stad rijk is. Eén week later al wilden we er niet meer weg. Maar het avontuur roept, dus hop naar het koude Zuiden!

Natuur in grootformaat
4000 km, een 36-uur lange busrit en een zeer eentonig landschap langs de Ruta 3. Elke 100 km een verkeersbord, zodat de zorg niet te groot wordt, van de wereld gevallen te zijn. Dit land toont grootte. Het rijkt van het ijs van Antarctica tot de Savanne, van de Andes tot de Atlantische oceaan. Wie het doorkruist, begint van de contrasten te houden en wordt overweldigd door de eindeloze wijdsheid. Na een dagenhalf komen we op ons zuidelijkste punt van deze wijdsheid uit, Rio Gallegos.
Ook de famoso Ruta 40 van naar El Calafate rijdt door zo goed als niks, vlakte, steppe. Met af en toe een bord dat zegt dat je niet mag inhalen. Wie? Nergens is ook een plaats, blijkt hier. Kilometers niks tot plots in de verte de bergen van de Andes opduiken. Stiekem en stil, maar zelfs nu al vanop zo´n afstand: groots en machtig.

El Calafate - het stadje zelf althans - bleek een kleine teleurstelling. Lelijke huizen geplant in een dor landschap. Zo zag het eruit, en zo was het ook. Gelukkig maakte een ge-wel-di-ge boottrip langs maar liefst drie gletsjers de dag nadien tot een van de hoogtepunten van onze reis. Langs reusachtige, krakende ijsblokken, drijvend in het melkachtig-blauwe gletsjermeer tot aan de hoge, steile, adembenemende wand van de gletsjers. Elk verschillend, maar even mooi. Grappig ook om met een bende senioren op de - amper bewegende - catamaran te zitten, die een moord zouden hebben gepleegd voor het bemachtigen van een plaatsje op het ijskoude dek van de boot, en dit alleen maar om met het beste kiekje naar huis te kunnen gaan. Soms vergeten mensen te kijken. En te luisteren in dit geval, naar de donderachtige geluiden die het krakende ijs maakt net voordat het zich scheidt van de gigantische massa. Zo, Parque Nacional de los Glaciares hadden wij ten volle beleefd. Op naar meer schoons...

Daar waar het Noorden in het Zuiden ligt
Hiervoor moesten we dan wel even over de grens wippen van Chili, wat we maar al te graag deden, wetend dat wat zou volgen van "stunning beauty" zou zijn. Zelfs de dag voorbereiding van onze vierdaagse trek werd een waar plezier, dankzij het beste hostel in 7 maanden tijd. Vers gebakken brood, nog warm uit de machine gehaald (toegegeven: oven was romantischer geweest), met heerlijke havermoutpap en een koppel eitjes erbij. Zo lekker, gastvrij en behulpzaam als in The Singing Lamb in Puerto Natales hadden we het op onze hele trip nog niet gehad. Doe hierbij een interessant info-praatje over wat wel en wat vooral niet (mee) te doen als je vier dagen de bergen in trekt, en onze voorbereidende dag maakte de trek al geslaagd nog voor we één stap hadden gezet. In tegenstelling tot enkele anderen in ons hostel - die stiekem een plushen pinguïn in de rugzak wilden proppen om mee te sleuren op de trek - bleken wij redelijk goed voorbereid. Terwijl ik mijn rug liet rusten om de volgende dagen aan te kunnen, kon Els het niet laten ons proviand nauwkeurig af te meten, het van de verpakking te ontdoen en in kleine zakjes te verdelen. Geweldig toch, met zo´n regelneef op schok te zijn.
Wat volgde was een fameuze vierdaagse - hier in de volks- en toeristenmond het W-circuit genoemd vanwege diens gelijkaardige vorm - met 4 seizoenen in 1 dag , doorheen de krakende gletsjers, melkkleurige meren en onbereikbare, besneeuwde bergtoppen tot aan wat dé revelatie van de tocht moet zijn, de Torres del Paine. We hadden er een bergmaatje bij, Kharlene, een Malaysische zotheid, en met ons 3 werd het beregezellig en ijzig koud. Als we ´s nachts lagen te bevriezen op ons emergency blanket, "isolerende" matjes, -4 graden Celsius-proof slaapzakken en ín ons thermisch ondergoed, was de goesting in deze en elke volgende trekking ver, héél ver te zoeken; overmand door de schoonheid die de Torres overdag met ons wilde delen, bleef de zin en de sfeer er overdag gelukkig prima in. Als helden - want 4 dagen met de rugzak trekken, tent en slaapgerief meesleurend en al het - gerationeerde - proviand en bovendien zonder douche noch toilet, is niet zo vanzelfsprekend mocht het dat al lijken - arriveerden we terug in onze Singing Lamb, genoten van een heerlijke, lange en vooral warme douche, trakteerden onszelf én onze Aziatische compañera op een lekker Belgisch meal: steak met champignonsaus en gebakken patatjes, vielen moe maar zo voldaan in slaap onder de supercosy donsdekens en droomden over witte stranden, cocktails en palmbomen. We zagen dat het goed (geweest) was en vertrokken naar (hopelijk) warmere oorden in het (hopelijk warmere) Noorden.

Het lijkt wel of elke busrit in Argentinië minstens 24 uur moet duren. Via het gezellige El Bolsòn komen we aan in Bariloche, ofte een wannabe Zwitsers stadje, op zich niet veel soeps, maar wel te midden van de schitterende zeven meren, en met adembenemende bergtoppen als goed isolerende gordijnen. Kharlene is er weer bij en samen met enkel andere hostelgasten beklimmen we dag na aankomst de Cerro Catedral. Veelgekleurde bossen en tot verbeelding sprekend landschap. Nog maar eens. Argentinië blijft verbazen. Me quiero los 7 lagos! We besluiten ons aller Dave en Elli uit te nodigen voor een mini-roadtrip langs de eerdergenoemde meren. Het worden 3 geweldige dagen in sprookjesachtig landschap: meren, bergen en zotte rotsen. In ´t wild kamperen, op vuur koken, lachen en Argentijnse wijn drinken tot ´s nachts. De perfecte trip itself!

En dan huurauto droppen, rugzak herpakken en afscheid nemen. Want binnen 24 u hebben we iemand op te halen in Santiago, zo´n 1000 km hier vandaan!