De zomer gezocht, de moesson gevonden: week 19-21
9 februari 2011 - Kuta, Indonesië
Speeddate met Singapore
Door het vele in en uitpakken was Jane, op de ochtend voor ons vertrek naar de properste stad ter wereld, even vergeten door haar knieen te buigen tijdens het op de rug zetten van haar hele huishouden. Gevolg: verschot en muilezel Els met 2 rugzakken het vliegtuig op. De eerste 2 dagen in alle rust doorgebracht bij Vincent, Rebecca en hun zoontje Hannes (dankjewel!)...nog eens kleren gewassen in een machine, heerlijk! Vervolgens doktersbezoek en advies om nog enkele dagen het bed te houden. Gezien onze geweldige reisverzekering onze overnachtigen betaalde, was ons lodderig oog gevallen op het grootse Millenium-hotel, centrum Singapore, super deluxe met zwembad en ontbijt. Gezien Jane het bed houdt begeef ik mij op straat op zoek naar goedkoop eten dat ik dan in mijn rugzak naar onze kamer smokkel.
Veel hebben we niet gezien van deze hoogbouw-stadstaat, maar we weten alvast dat
- je een boete van 500 Singaporian dollar krijgt als je eet of drinkt in de metro
- de verkoop van kauwgom illegaal is (het zou de straat wel eens kunnen bevuilen) en hiervoor een heuse zwarte markt is, waar je het 'spul' kan kopen
De weg naar de Borobudur is weg
Het was al lang geleden dat we onze bevallige smile vergezeld van "no thank you" weer uit de kast moesten halen en dit op elke straathoek. Welkom in Indonesia! Geheel niet in overeenstemming met ons plan "Wij volgen de zomer" zijn we hier in het regenseizoen en zijn dus genoodzaakt onze eerste uren in Yogyakarta in onze hotelkamer door te brengen. 's Nachts hoor ik een soortement van signaal van de nabijheid van een knaagdier, ik knip het licht aan en zie nog net iets onder ons bed vluchten. Jane probeert zich met de dekens tot onder haar neus te verdedigen tegen een mogelijk aanval van dit gespuis terwijl ik de deur naar de gang open zet in de hoop dat het dier de benen neemt... Het lukt en we zien nog net de rat gezwind om de hoek verdwijnen. Ik kruip terug in bed maar het survival-instinct van Jane zorgt ervoor dat ze de hele nacht alert blijft voor een nieuwe aanval en geen ook dicht doet. Gevolg: we verhuizen naar een duurder hotel waar alles grondig geinspecteerd wordt vooraleer we inchecken.
De volgende dag vertrekken we met ons favoriete vervoersmiddel op een tochtje dat ons naar de Prambanan-tempel, de Merapi-vulkaan (van ver, geen paniek) en het wereldwonder de Borobudur moet brengen. Als groentjes in Indonesia tijdens het regenseizoen beseften we toch al dat we best zo vroeg mogelijk vertrokken omdat het weer 's ochtends meestal wel ok is, en verslechtert naarmate de dag vordert. Prambanan, check. Prachtig hinduistisch bouwwerk. De Merapi-viewpoint in Kaliurang is gesloten en kapot, zo zegt de bewaker...de wolken boven ons worden donkerder dus wij besluiten het noodlot niet verder te tarten en laten de Merapi voor wat ze is. Op naar Borobudur dus. Dachten we. De eerste vijf minuten verliep alles nog redelijk volgens plan. Maar toen, brak er een storm los. En ze maakte rivieren van de straten en deed ons voor minstens 2 uur schuilplaats zoeken. Een local vertelde ons dat enkele kilometers verderop 2 bruggen ingestort waren door de modderstromen die de regen in combinatie met de lava veroorzaakt had. Niet echt een fijn vooruitzicht dus om op een scootertje met z'n 2-tjes te doen. Met heel erg veel pijn in het hart keerden we op onze stappen terug, richting het veilige en iets verder verwijderde Yogyakarta, geen wereldwonder voor ons dus.
Met zo'n brommertje doorheen Azie rijden, viel al bij al nog mee. Op Indonesia wordt het verkeer beheerst door brommertjes en de eerste is altijd de sterkste. Tijd om even stil te staan bij onze overlevingstechnieken in het verkeer.
- Als diegene voor jou trager is, ga hem voorbij. Maak gebruik van de berm, een andere rijstrook of tout court het tegenovergestelde rijvak.
- Ga er aldus niet vanuit dat "de inhalende spookrijder" op tijd jouw rijvak terug verlaat en zorg ervoor zelf zo weinig mogelijk plaats in te nemen.
- Voorrang geven of kijken als je een grotere straat oprijdt - geen denken aan. Iedereen tuft gewoon op z'n gemakje voor jouw wiel de baan op.
- Regel: let uitsluitend op het verkeer voor u - zowel in dezelfde als in tegenovergestelde richting - en alles komt goed.
De weg naar Vulkaan Bromo is ondoorgrondelijk
Vroeg in de ochtend verlaten we Yogyakarta per minibus...
Na 11 uur rijden maar slechts 310 km achter de kiezen - het verkeer is hier superdruk, traag en gevaarlijk - houden we halt in Probolinggo, onze eindbestemming - zo hopen wij...Het is echter aflossing van busje en vervolgens winden we in het donker de berg op naar Cemoro Lawang, het dorpje dicht bij, maar op veilige afstand van, de vulkaan, waar we de korte nacht zullen doorbrengen.
Skivakantie excitement in mijn buik: We gaan naar de bergen! Waar dan normaal sneeuw langs de bermen ligt is de kant hier bezaaid met dikke pakken Bromo-as. Het hele landchap is surrealistisch zwart...en dan bereiken we ons pension Yoschi.
Best te omschrijven als een Indonesche interpretatie van een vergane glorie tirolerhut, wij zijn de enige gasten. Een paar zandzakken op weg naar onze kamer moet de - door regen weggespoelde - as uit de kamers houden, het heeft iets doods...Bon, snel eten dan maar want de ochtendstond zal ons reeds om 3u30 uit bed lichten.
Jeep in en we stijgen verder naar de Penanjakan vanwaar we de zon zullen zien opkomen onder toeziend oog van de as-spuwende ACTIEVE vulkaan.
Zoals dat altijd gaat met mooie uitzichten kan je ze enkel bereiken na een stevige klim - met Petz'l op het hoofd - maar dan boven: MAGIE.
We kijken over een desolate vlakte betoverd door een berg doordrongen van leven, de rook wordt constant naar buiten gekucht tot een grote zwarte wolk af en toe verlicht met vuurwerk van rode opspattende lava...En wij kijken ademloos en bedenken ons dat een mens niet veel nodig heeft om hem het zwijgen op te leggen, zelf te ontroeren. Hoe dit onbedoeld prachtig is om zo'n natuurkracht te aanschouwen.
Maar uiteindelijk dalen we terug af naar ons aardse bestaan en tegen 9u hebben de moesson en de as ervoor gezorgd dat het hele landschap in een mistige, doodse sluier gehuld wordt maar wij weten welke pracht er schuilt daarboven....
De weg naar het Lombok-paradijs is woelig
We bevinden ons op het dek van een zeereus die ons naar Lombok zal voeren.
Een beetje deining, dat kan al wel eens op zo'n grote oceaan, zorgt ervoor dat deze queeste nog eens benadrukt dat het bereiken der paradijselijke eilanden enige moed vergt.
Gezien ik in het gezelschap verkeer van een waterhaas lokaliseer ik meteen de redingsvesten alsook reddingsbooi en boot... "want ik kan echt geeeeeen 35 km zwemmen."
Na 5 uur varen bereiken we onze bestemming Lombok: groene heuvels bezaaid met palmbomen, witte stranden en in het hart van het eiland: de RINJANI vulkaan.
Met de motorcycle diaries van Laos nog vers in onze motorbenen verkennen we deze parel met eigen vervoer...
Dag 1: Sengigi-Senaru
We glijden berg op en af. Na elke bocht vergast het uitzicht ons met een nieuwe baai, helder water, strand...Laatste klim naar Senaru beslist de Moesson dat hij zichzelf mag laten gaan en volledig uitgeregend bereiken we ons hotel.
Vanaf hier willen we een trektocht doen naar De Rinjani vulkaan. Helaas, het nationaal park gesloten en we kunnen de krater enkel aanschouwen als we met een gids illegaal 's nachts de berg opgaan....8 uur stappen in het donker en dan nog het risico dat het regent en hiervoor 70 euro per persoon betalen? Nah, we zullen nog eens moeten terugkomen.
Dag 2: Senaru-Tetebatu
We begeven ons, de zonsopkomst op de vulkaan gezien te hebben naar een klein dorpje via de oostkust, waar we temidden van fluogroene rijstvelden een hutje betrekken. Een oase van rust hier en prachtig groen. Wat volgt is een woelige nacht, het moest eens voorvallen dat we ziek werden van iets fout te eten. We kregen meer dan onze lading hier in het - anders heel idyllische - Tetebatu.
Dag 3: Tetebatu-Kuta
Terug richting kust vandaag. Met zwakke maag begeven we ons op weg en we vinden in Kuta de definitie van een verlaten strand oftewel deserted beaches. Voor een strand waaghalsen we ons met bromfiets op een weg die geen weg meer is, maar het is het waard.
Dit verhaal heeft in het midden ook weer een boottocht in petto.
Een klein houten bootje afgeladen vol met locals, bier, eten en een paar toeristen.
we gaan naar het eiland van het eiland en er is geen reddingsbootje aanwezig.
Het azuurblauwe water is ons gunstig gezind en dropt ons veilig op Gili Air waar we de volgende 6 dagen gaan luiwammesen.
Dit bestaat uit: hangmat hangen, lezen, eten, spelletje spelen, snorkelen, tourke van het eiland doen, zwemmen, eten, slapen.
HET PARADIJS dus.
Jane krijgt haar snorkeldoop op een snorkeltour en wij geneieten.
Dit verhaal eindigt met een boottocht...
We bevinden ons op het dek van een zeereus.
Een deining wordt een golf en ons schip waggelt over de waterweg.
En een beetje reisziek wordt serieus zeeziek.
Voor ik goed en wel ons evacuatieplan heb kunnen uitdenken hangt Jane over de reling...
Dit herhaalt zich meerdere malen totdat de grote waterplas plots stopt met ademen.
"Door ziek te zijn ben ik wel vergeten schrik hebben" klinkt bambi naast mij...
En zo nemen wij afscheid van dit continent der rijzende zon.
Veel plezier nog!
Julie
Julie DR
Over 5 maanden ga ik ook deze eilandengroep verkennen.
Maw veel reizen daar en véél erover schrijven ;;
Geniet van de ontspanning in Gili ;;