Op Cambodja... : week 17-18
9 januari 2011 - Kâmpôt, Cambodja
De kikker en de muis
Dit zou de titel kunnen zijn van een prachtig Toon Tellegen verhaal waarin de kikker en de muis, tegen een palmboom gezeten aan de rand van het meer, nadenken over of het blad van een lelie stevig genoeg zou zijn om als keien over het water een weg te maken voor de muis om sneller aan de overkant te komen....
Neen, dit is het verhaal van de kikker die op een dag op een van de spaken van Jane's fiets zat, op weg naar school. Aangezien Soppa en Aila, de 2 jongsten van ons huis, ook in onze les zitten geeft Jane hen (allebei) aan de rand van het meer een lift.
Soppa schreeuwd het echter uit - geen angstschreeuw zo blijkt later- en wijst op de kleine kikker die blijkbaar ook een liftje wou. Meteen zoekt ze een wapen, een houten stok, een dwingt het beest van de fiets af. OK, denken wij, zo kunnen we dan nu vertrekken, als Soppa de kikker nog een paar flinke meppen verkoopt onder luid gejuich van Aila, ja nu kunnen we en ze springen op de fiets. We slikken eens en vangen onze tocht aan.
Het verhaal van de muis in de schuif.
Het is een prachtige januari dag en Jane en Els geven het beste van zichzelf in het Engels als plots Donsipoth - een van gastjes van Grade 5 - de schuif van de kast opent en daar ''iets" zeer snel uit wegrent. Jane begrijpt meteen het naderende gevaar van een rat of muis en begeeft zich onopvallend doch gezwind naar buiten alwaar ze zich op een verhoog positioneert.
De mannelijke helft van de klas verkeert meteen in staat van paraatheid en verspreidt zich tactisch langsheen de muren zodat de muis zeker geen enkele mogelijke ontsnappingsroute heeft. Amper 4 seconden later ligt het beestje in z'n eigen plasje bloed en is de rust wedergekeerd in ons klasje alsof er niets gebeurd is...
Of over ze hier met beesten omgaan...Met honden, katten en koeien is het niet anders. En telkens gewapend met dat ene kleine, (voor sommige beestjes dodelijk) stokje...
Kampot 7/01/11
Het is 7u16 en gedreven door een hongerige maag sluip ik onze hotelkamer uit, en laat Jane in zoete dromen. Op naar de markt.
Ook die ontwaakt langzaam en van de gebruikelijke drukte is nog geen spoor. Ik kan mij rustig doorheen de gangetjes een weg banen, op zoek naar bananen.
Ik koop een pomelo en verdwaal wat verder langs de vleessectie.
Houten kraampjes met tralie-ramen waaraan alle onderdelen van varkens/koeien aan haken uitgestald hangen. De slagers zijn in hun kraam nog druk bezig met hakken, roken, versnijden... Kortom, alle handelingen die bij ons backstage gebeuren kan ik live volgen, het is in ieder geval vers ... Een bordje met soepvlees staat uitgestald, een vrouw scharrelt tussen de stukken vlees voor het beste stukje.
Dit is de markt: je kan alles aanraken, ruiken, voelen en soms proeven, alles mag om het beste koopwaar te ontdekken.
Ik wandel verder en koop bananen, ik betaal de gevraagde te hoge prijs aangezien mijn onderhandelaar nog in bed ligt en volg mijn neus op zoek naar een koffiestalletje.
Een tafel met bankje voor, achter mij een schoenverkoper, naast mij hoeden en noedelsoep-standje(zowat in heel Azie het standaard ontbijt). Overal open keukens, iets dat je bij ons alleen in fancy restaurants ziet, de koks serveren vaak 1 of 2 gerechten vers voor je neus gemaakt.
Ik bestel een kaffee te ka ska, koude koffie met ijs en suiker, een van de weinige Cambodjaanse woorden die ik ken! We drinken er zo'n 2 per dag en hoewel hier ijs inzit blijken we dit goed te verdragen.
Even iets over de Cambodjaanse frigo's oftewel oranje koelboxen die iedereen lijkt te bezitten en die dagelijks door een ijsman bevoorraad worden met grote blokken ijs. Soms zie je de mensen ermee over straat lopen met een touwtje rond, een volledige blok is ongeveer een meter lang en 30 cm hoog, je kiest de hoeveelheid die je nodig hebt en deze wordt dan vakkundig met een zaag verwijderd. Om er zo voor te zorgen dat we heerlijke ijskoffies, fruitshakes en koele biertjes tot ons kunnen nemen, waarom electriciteit verspillen aan een dure koelkast?
Ik slurp aan mijn kaffee te ka ska en realiseer me dat ik de eerste keer in 3 maanden 'álleen' op 'çafe' ben zoals ik dat zo vaak doe in Brussel als ik mij in De Walvis nestel en doorheen de grote ramen het leven op de Rue Dansaert zie voorbijtrekken. Hoe ik dan stiekem mijn fantasie laat prikkelen door de andere cafe-gangers: hun discussies, omhelzingen, relaties.... Hier geen groot raam waarachter ik kan beschouwen, hier zit ik er middenin, in het leven van elke dag.
Voor alle mogelijke behoeften vind je hier je heil:van ontbijt tot tandenborstel, van jackfruit tot levende vissen...de mensen onderhandelen over prijzen en kwaliteit, maken praatjes over de rijstoogst van dit jaar terwijl ze opeengepakt op een bankje van hun noedelsoep slurpen....Ik denk niet dat ze uit eten gaan voor de gezelligheid van het gesprek zoals wij zo vaak doen. Hier eten ze omdat ze honger hebben en ze praten over wat ze eten met hun onbekende buur.
Op cafe in een Aziatische markt besef ik hoe thuis ik mij hier al voel en ik zuig het laatste restje kaffee te ka ska door mijn rietje naar binnen...Tijd om Jane te gaan wekken. Voor die ene keer dat zij langer slaapt dan ik. Els
Op Cambodja...
Ons laatste dagje in Kampot is aangebroken. We gaan het missen hier. Na al dat reizen was het leuk eens lang ergens te zijn en de plaats en de mensen echt te leren kennen. En de kids, tja, die weten nog niet dat we straks weg zijn. Benieuwd hoe we hen dat gaan uitleggen op het eind van deze week.
Het was zalig, in dit land Azie echt te leren kennen. De heerlijke fruitshakes, de grappige ijs-transporten, de lachende en zingende mensen, die je in je gezicht uitlachen als je je beste Khmer bovenhaalt, maar hierdoor geen greintje van hun sympathie verliezen, de overload aan brommertjes, het mooie landschap van rijstvelden met palmbomen erin, de Khmer-curry van bij ons stamresto'ke Captain Chim, de brommerkar die we namen om zo goedkoop mogelijk terug naar Bang Nimol te geraken op maandagochtend, ons prive-zwembad waar we elk weekend zo goed als alleen lagen, het heerlijke eten dat we 3x per dag kregen voorgesteld bij onze familie, Aila die wel op elk moment van de dag blij en goedgezind kwam vragen of we wilden frisbee-en, het luide Hello Teacher!!! op onze weg van en naar school, de lach van de kids en van de rest van de bevolking.
Want lachen, dat doen ze hier voortdurend. Opvallend hoe gelukkig de mensen hier zijn, en dat in een land met zo'n dramatisch verleden, nog maar enkele tientallen jaren geleden. Een land dat - zonder echte justitie - de schuld van de ramp op de brug bij het waterfestival in Phnom Penh wegkoopt, de slachtoffers met geld het zwijgen oplegt, zolang er maar geen onderzoek komt. Een land waar de taak van de politie gereduceerd wordt tot het innen van geld, als je over "hun" weg rijdt.
De mensen lachen hier en leven, of wellicht net omdat ze (over)leven. En wij mochten daar efjes bij zijn. En genoten ervan...
Het is 7u16 en gedreven door een hongerige maag sluip ik onze hotelkamer uit, en laat Jane in zoete dromen. Op naar de markt.
Ook die ontwaakt langzaam en van de gebruikelijke drukte is nog geen spoor. Ik kan mij rustig doorheen de gangetjes een weg banen, op zoek naar bananen.
Ik koop een pomelo en verdwaal wat verder langs de vleessectie.
Houten kraampjes met tralie-ramen waaraan alle onderdelen van varkens/koeien aan haken uitgestald hangen. De slagers zijn in hun kraam nog druk bezig met hakken, roken, versnijden... Kortom, alle handelingen die bij ons backstage gebeuren kan ik live volgen, het is in ieder geval vers ... Een bordje met soepvlees staat uitgestald, een vrouw scharrelt tussen de stukken vlees voor het beste stukje.
Dit is de markt: je kan alles aanraken, ruiken, voelen en soms proeven, alles mag om het beste koopwaar te ontdekken.
Ik wandel verder en koop bananen, ik betaal de gevraagde te hoge prijs aangezien mijn onderhandelaar nog in bed ligt en volg mijn neus op zoek naar een koffiestalletje.
Een tafel met bankje voor, achter mij een schoenverkoper, naast mij hoeden en noedelsoep-standje(zowat in heel Azie het standaard ontbijt). Overal open keukens, iets dat je bij ons alleen in fancy restaurants ziet, de koks serveren vaak 1 of 2 gerechten vers voor je neus gemaakt.
Ik bestel een kaffee te ka ska, koude koffie met ijs en suiker, een van de weinige Cambodjaanse woorden die ik ken! We drinken er zo'n 2 per dag en hoewel hier ijs inzit blijken we dit goed te verdragen.
Even iets over de Cambodjaanse frigo's oftewel oranje koelboxen die iedereen lijkt te bezitten en die dagelijks door een ijsman bevoorraad worden met grote blokken ijs. Soms zie je de mensen ermee over straat lopen met een touwtje rond, een volledige blok is ongeveer een meter lang en 30 cm hoog, je kiest de hoeveelheid die je nodig hebt en deze wordt dan vakkundig met een zaag verwijderd. Om er zo voor te zorgen dat we heerlijke ijskoffies, fruitshakes en koele biertjes tot ons kunnen nemen, waarom electriciteit verspillen aan een dure koelkast?
Ik slurp aan mijn kaffee te ka ska en realiseer me dat ik de eerste keer in 3 maanden 'álleen' op 'çafe' ben zoals ik dat zo vaak doe in Brussel als ik mij in De Walvis nestel en doorheen de grote ramen het leven op de Rue Dansaert zie voorbijtrekken. Hoe ik dan stiekem mijn fantasie laat prikkelen door de andere cafe-gangers: hun discussies, omhelzingen, relaties.... Hier geen groot raam waarachter ik kan beschouwen, hier zit ik er middenin, in het leven van elke dag.
Voor alle mogelijke behoeften vind je hier je heil:van ontbijt tot tandenborstel, van jackfruit tot levende vissen...de mensen onderhandelen over prijzen en kwaliteit, maken praatjes over de rijstoogst van dit jaar terwijl ze opeengepakt op een bankje van hun noedelsoep slurpen....Ik denk niet dat ze uit eten gaan voor de gezelligheid van het gesprek zoals wij zo vaak doen. Hier eten ze omdat ze honger hebben en ze praten over wat ze eten met hun onbekende buur.
Op cafe in een Aziatische markt besef ik hoe thuis ik mij hier al voel en ik zuig het laatste restje kaffee te ka ska door mijn rietje naar binnen...Tijd om Jane te gaan wekken. Voor die ene keer dat zij langer slaapt dan ik. Els
Op Cambodja...
Ons laatste dagje in Kampot is aangebroken. We gaan het missen hier. Na al dat reizen was het leuk eens lang ergens te zijn en de plaats en de mensen echt te leren kennen. En de kids, tja, die weten nog niet dat we straks weg zijn. Benieuwd hoe we hen dat gaan uitleggen op het eind van deze week.
Het was zalig, in dit land Azie echt te leren kennen. De heerlijke fruitshakes, de grappige ijs-transporten, de lachende en zingende mensen, die je in je gezicht uitlachen als je je beste Khmer bovenhaalt, maar hierdoor geen greintje van hun sympathie verliezen, de overload aan brommertjes, het mooie landschap van rijstvelden met palmbomen erin, de Khmer-curry van bij ons stamresto'ke Captain Chim, de brommerkar die we namen om zo goedkoop mogelijk terug naar Bang Nimol te geraken op maandagochtend, ons prive-zwembad waar we elk weekend zo goed als alleen lagen, het heerlijke eten dat we 3x per dag kregen voorgesteld bij onze familie, Aila die wel op elk moment van de dag blij en goedgezind kwam vragen of we wilden frisbee-en, het luide Hello Teacher!!! op onze weg van en naar school, de lach van de kids en van de rest van de bevolking.
Want lachen, dat doen ze hier voortdurend. Opvallend hoe gelukkig de mensen hier zijn, en dat in een land met zo'n dramatisch verleden, nog maar enkele tientallen jaren geleden. Een land dat - zonder echte justitie - de schuld van de ramp op de brug bij het waterfestival in Phnom Penh wegkoopt, de slachtoffers met geld het zwijgen oplegt, zolang er maar geen onderzoek komt. Een land waar de taak van de politie gereduceerd wordt tot het innen van geld, als je over "hun" weg rijdt.
De mensen lachen hier en leven, of wellicht net omdat ze (over)leven. En wij mochten daar efjes bij zijn. En genoten ervan...
Nieuwjaarsgroeten van
Marijke
Ik wens jullie al het geluk van de wereld in 2011. En geniet ondertussen maar verder van jullie reis. Ik geniet alvast van jullie verhalen.
jullie hebben knap werk verricht in de schooltjes! Jullie kunnen ons zeer behulpzaam zijn om te bepalen aan welke zaken we prioriteit moeten geven. Ik kijk al uit naar jullie terugkeer ( maar haast je langzaam....)
en jullie verhalen in het echt te horen
voor mij zijn jullie (bijna)
terug
wil jullie knuffelen voelen en horen
Dikke knuffel.
geniet ervan
ma
De aanhef van jouw verhaal klinkt als een een sprookje. Toon Tellegen zou dat niet kunnen verbeteren.
Ik denk dat het een logisch gevolg is van de sprookjesreis die jullie maken. Sprookjes roepen sprookjes op en trekken lezers en luisteraars aan.
Als jullie dit lezen zijn jullie al een tijdje weg uit Boeng Nimol.
Ik ben er zeker van dat deze twee maanden in jullie geheugen zullen gebrand blijven.
Geniet er verder van en hou het veilig.
Roger
ps is die 'straatmuzikant' nu gearriveerd?
zoenen