India veroverd: dag 17-24

Wiegende hoofdjes
Een week lang kregen we vooral geen uitleg van de dokters noch de verpleegsters. Raakten ze Els niet aan, maar stonden ze wel met z'n 6-en rond haar bed met hun hoofden te schudden (gewoon onze vorm van JA-knikken, weten we ondertussen). We werden uit het ziekenhuis ontslagen. Althans, dat dachten we. Maar dat was buiten de billing-mensen van Medical Trust Hospital gerekend. Die lieten ons niet gaan vooraleer ze hun geld door de verzekering ontvangen hadden. 's Morgens ontslaan, tot 's avonds heeft het geduurd eer we buiten konden. Terwijl Els haar eerste cultuurshock beleefde (na een week isolement in een kamer met airco en me maar niet geloven dat we in een lelijke, drukke en bloedhete stad vast hadden gezeten) regelde ik ons een weg tot aan ons hotel. Zo was het de laatste dagen ook geweest, zo zou het vanaf dan eraan toe gaan.

Wiegende bootjes
Eindelijk was het dan zover, backwaters in Cochin here we come! Even terzijde er bij vermelden dat dit een van de redenen was waarom ik per se naar het Zuiden wou. U kan zich wel al inbeelden hoe ik door vreugde overmand werd na een week isolement waarbij de enige bezigheid was: m'n tijd gaan verdoen in het dichtstbijzijnde internetcafe. De backwaters waren adembenemend. Met z'n 13-en op een houseboat - kettu velam - werden we, voortgedreven door een zo goed als onhoorbare motor, langs prachtige eilandjes gevoerd. Het een onbewoond, het andere met een bewoner (!), dan weer eentje met een heel dorp van 15000 inwoners. Elk met electriciteit, internet en andere voorzieningen. Maar geen scholen, daarvoor moesten de kindjes 's morgens met de boottaxi tot op het vaste land worden gebracht. We kregen een heerlijke Keraliansovaakse lunch, en toen mochten overstappen op de gondels van India - met de hand (en stok uiteraard) voortgeduwde gondels. Hadden we de moesson tot dan toe best kunnen negeren en weglachen, dan heeft hij op dat moment wraak genomen hiervoor. Van begin tot (vijf minuten voor het) einde zaten we doorregend met z'n 6-en op die kano, waarop we de smalle kanaaltjes van de backwaters dit keer mochten bevaren. Rust alom (zelfs Els werd er stil van) en genieten maar...

Wiegende treintjes
We zijn ondertussen bijna 3 weken ver in onze trip, hebben besloten Noord-India en de bijhorden cultuurshock te laten voor wat ze zijn, wegens het oponthoudje door Els veroorzaakt en hebben dankzij Merle & Vinod en Ann & Kamal nog maar 5 verschillende hotels gedaan. Exact evenveel keer hebben we met succes onze nachtrust gezocht in de Second class Sleeper-coupe van de Indische nachttrein. Het drummen, duwen en trekken voor gereserveerde zitjes kende u al. Dat is niet veranderd. Wel werd het steeds gezelliger in die trein. Over hoe Indiers 12 uur met je op 2 vierkante meter zitten, je allemaal aangapen en pas de laatste 10 minuten het aandurven te vragen uit welk land je komt (of dat is toch althans wat we denken als ze met een verhoogd stemmetje Place? Place? roepen). Of beter nog: een autograph komen vragen! Ha! (Van Ann Renson hebben we ondertussen vernomen dat dit verschijnsel en ook het aandringen om met je op de foto te mogen - pitsje pitjse - enkel en alleen is om nadien bij hun vrienden op te scheppen en hun Westerse vrienden te tonen) Over hoe ze je aan hun gezellig uitziende picknicktaferelen laten deelnemen en hoogst beledigd zouden zijn mocht je dat niet doen. Van zoute en zoete koekjes over zelfgefabriceerde komkommer-of-was-het-groene-peper-breitjes, heerlijk, maar heerlijk pikant ook. Over het verschil tussen Noord en Zuid-India, of althans het verschil in de mede-trein-passagiers, want over het Noorden kunnen wij alsdusdanig NIKS vertellen. De gezelligheid en gulheid van het Zuiden werd abrupt en plots vervangen door ongemakkelijkheid en claustrofobie in het Noorden. Je werd niet gewoon bekeken, maar echt aangestaard, en het liefste gedurende de volle treinrit, ook al duurde die uuuuuren, met steeds meer toeschouwers. Ook al moesten die hiervoor hun hoofd draaien vanachter de zetel van de coupe ernaast, of moesten ze uren op de toppen van hun tenen staan om - gedrukt tegen hun vrienden - toch een half oor van ons te kunnen opvangen. Grappig, maar vreemd. Heel vreemd. Claustrofobisch zei ik, ja. Op een of andere manier werd onze coupe omwille van bovenvermeld verschijnsel dan telkens de drukbezetste van de wagon. Het liefste met 5 op een bankje voor 3, allemaal naar jou gekeerd. Vreemd als je dan merkt, bij het strekken van de benen, dat de andere coupeetjes nagenoeg leeg blijken te zijn.

Old-Age India: Madurai
Madurai was al wat meer India, zoals we het gevreesd hadden. Een prachtige Meenakhshi-tempel, dat wel, maar de stad errond is drukker dan Mumbai, broeieriger dan Timbuktu en aanvallender dan Hubli. Nu weten we dat we niet met Madurai, maar met Patna (arrivalstad van onze eerste en enige binnenlandse vlucht om sneller in Nepal te geraken dan via de 48-urende treinrit) het ergste gehad hebben van onze India-ervaring maar soit. Een lang getoeter gonst door je hoofd, tot je in het autoloze blokje rond de tempel bent. Maar rust wordt je niet gegund, want dan klampt de ene verkoper na de andere je vast. En als we zeggen vastklampen dan is dat woord niet mis gekozen. Pas als ze munt uit je hebben kunnen slaan - want zo gaat het: blank= geld- laten ze je gaan. De ene seconde word je meegesleept en denkt je naieve zelve echt blij te zijn als iemand een tikka op je voorhoofd kleeft en dan ook het bijhorden wit en rood streepje, want zo hoort dat als je getrouwd bent, de andere seconde sta je met een zakje in je handen, ben je 20 rupees armer en vervloek je je eigen goedgelovigheid. Maar ook dat hoort erbij denken we in stilte. En we lachen het weg. We beseften dat we ons geweten daarin gerust nog wat mochten harden, ook wij hebben een strikt dagbudget, of wat had je gedacht.

New age-India: Auroville
En terug de nachttrein op. We waren op weg naar Pondicherry. Ann, de zus van Sophie Renson, zou ons opwachten aan het station. Maar daar waren we nog niet. Eerst kwamen we om 2u30 's nachts toe in een tussenstationnetje, al waar we op het perron, jawel, met de zakken vastgeketend aan de afvoerbuis achter ons, toch nog enkele uurtjes lichte slaap konden vatten, alvorens de trein op te stappen naar Pondicherry. Tof, rustig stadje met veel West-Europeanen, die de voor de nodige concurrentie zorgden in het aangekeken worden. Prima zo. Wat veel interessanter was uiteraard, was ons verblijf bij Ann, Kamal en Pinto. Een geweldig gezellige 2-daagse, waarbij we ook hier weer serieus in de watten werden gelegd. Dankjewel!
En dan op zoek naar dat wat Alex Weiss (klinkt groots en bekend, en is idd niemand minder dan mijn eigenste schoonbroer :-) beschreef als het onbeschrijfbare. And indeed, it was! Een serieus uit de hand gelopen of uit de kluiten gewassen commune, zo werd het omschreven, een zweverige sekte, zo ervaarden wij het. Eind de jaren '60 had The Mother, discipel van een zekere geloofsheer Sri Aurobindo, het idee gehad en plaats te stichten op aarde, waar je volledig tot jezelf kon komen. Wat vroeger een dorre vlakte is, werd beplant en hier en daar bebouwd met speciale gebouwen, die uiteraard elk hun eigen naam hebben volgens de commune. Hope, unity, freedom, peace, endurance, en allerlei ander zweverig-iteiten waren hier te vinden, Het geheel, dat we probeerden tot het onze te maken door er een hele dag in rond te cruisen met een mopedje, oogde wat van een wereldtentoonstellingspark met allemaal verschillende paviljoenen. Zeker de moeite eens te googlen, om zelf te bekijken wat ik niet kan beschrijven. Uiteraard wilden we graag de Matri Mandir (ofte globe) bezoeken, het centraal punt van Auroville, dat -hoe kan het ook anders- niets minder is dan een volledige gouden bol, lijkt wel een spaceship van rijke aliens. Uiteraard moedigden ze het niet aan dit wonderbaarlijk bouwwerk te bezoeken, want - it's not for sightseeing but to exoerience. Dit werd ons dan nog wat moeilijker gemaakt door een heel stappenplan eerst verplicht te doorlopen, vooraleer we -misschien- toegang kregen. Visitor centre bezocht, video van Auroville bekeken waarin ze de leer en het idee erachter nog maar eens duidelijk maakten, en dan bellen tussen 14 en 16u. Die afschrikmethodes konden ons niet van gedacht verandern, we moesten en zouden het meditatiecentrum bezoeken "just to experience" zei Els er slim bij tijdens het boekings-telefoongesprek. De volgende dag mochten we dan, mee met 50 andere toeristen -dus zo afschrikkend waren hun methodes dan toch niet geweest- de Matri Mandir binnen. Na een uitvoerige brainwashsessie en uitleg over de bouw van het vreemde tuig, mochten we binnen, in volledige stilte uiteraard (als je een hoestje voelde opkomen moest je maken dat je buiten was vooraleer je zou hoesten). Gewapend met een gezonde dosis nieuwsgierigheid en met verplichte witte sokken aan onze voeten, betraden we het meditatiecentrum van de globe, een witte, ronde ruimte met 12 witte zuilen die niet tot aan het plafond reikten, bedekt met wit tapijt en witte zeteltjes en dit alles enkel om het visioen van The Mother (vergis u niet, hierbij geen enkele connotatie naar eendert welk geloof) te bewerkstelligen. We zouden 15 minuten mogen experiencen, nadien als we nog eens zouden terugkomen, mocht dat een uur. Wij waren met dat kwartier al meer dan blij genoeg, ikke zenuwachtig omdat ik net die dag  een loopneus gekregen had (stel je voor, in 30 graden, dat is dan het nadeel van al die aircomachines hier, grrr), en dus heel de tijd geconcentreerd op het inhouden van het niezen. Els probeerde volledig tot zichzelf te komen en zag geen enkele van mijn signalen om contact te maken. 15 minuten keken we in volledige stilte naar een groten glazen bol (ook dit had die moeder gedroomd), tot er een lampje ging branden waarop we muisstil konden beschikken. Geweldig was dit, maar dan vooral geweldig vreemd.

Tot daar onze India ervaring. Toen zette de tocht zich voort naar Nepal, met beetje spijt in het hart over het uitgesteld blijven van die cultuurshock in het Noorden, maar ach, dan hebben we weer een reden nog eens terug te komen, om dit keer Agra-Varanasi en Jaipur te doen. Supervoldaan en blij vertrekken we richting Nepal, via een vlucht naar het vreselijke Patna, en dan met veel moeite trein na trein toch over de grens geraakt, alwaar een oase van rust ons overviel toen we aankwamen in Sauraha, naast het Chitwan National Park. Over onze geweldige tocht op de rug van een olifant, om op een meter van reusachtige neushoorns te komen staan, volgende keer... Nu maken we ons klaar om binnen 30 minuten te vertrekken op een 10-daagse trekking met gids en drager. Annapurna Sanctuary Trek, we kunnen je aan!