Nepal beklommen: dag 24 - 40
11 oktober 2010 - Bangkok, Thailand
Na het dicht op de huid zittende India begaven we ons naar de door ons gedroomde rust van de Nepalese bergen. Die konden we goed gebruiken want de 3-daagse tocht van Chennai in India, naar "eendert-welk-plaatsje-over-de-grens-als-het-maar-Nepal-is", was bijzonder vermoeiend, confronterend (zie foto's op de blog van de ons aanstarende mannen) en zweterig geweest.
De ene Indier is de andere Nepalees niet.
Al vanop de eerst bus werd duidelijk: dit is een ander volk, hetzelfde drukke verkeer maar minder getoeter en de chauffeurs bezitten de lang gemiste eigenschap der hoffelijkheid...
De Nepalezen zijn goedgezind, gezond nieuwsgierig zonder je eerst uren met open mond aan te staren, bieden hun diensten of koopwaar aan, maar laten je met rust als je vriendelijk weigert, proper(der) -althans zeker in de bergen-, open, fotogeniek...u begrijpt het: een tof volkje om 2 weken tussen te spenderen. Waren de Indiers bruut en soms onbeleefd, zijn de Nepalezen hun softere, vriendelijkere versie. Waar de Indiers vooral van Westerlingen verschillen in de (iets) donkerdere kleur van hun huid, vertoonden de Nepalezen toch al wat meer Mongoolse trekken in hun gezicht: lichter van kleur, maar toch al een zekere vorm van spleetoog, jawel! Hadden de Indiers eerst 5 a 6 uur nodig om te ontdooien, dan was dit klusje in enkele seconden geklaard bij de sociale Nepalezen. Ze zorgen voor je op straat, laten je gerust als je even niet vriendelijk wil zijn en het belangrijkste van al: ze stralen van de fierheid over hun land. En terecht...
Stilte na de storm
Na de drukke tocht vanuit India konden we alle rust gebruiken en die vonden we dan ook langs de rand van het Chitwan National Park. Nadat we 's ochtends getuige mochten zijn van een bende olifanten die door hun baasjes in bad werden gestoken (dit klinkt zo gedwee alsof het over een pasgeboren baby gaat, laat staan een huisdier, maar inderdaad, deze olifanten waren tam en werden gewassen, geschrobd en geschuurd door hun baasjes), gingen we die middag op de rug van een dikke olifant, bij elkaar gepakt met 2 andere mensen die zich bijzonder klein konden maken om zich samen met ons in een houden stoeltje van 1m op 1 te wringen, op zoek naar de attractie van het national park: neushoorns. Als stoppen op het hoogtepunt op dit moment troef was geweest, dan had onze olifant-taxi al na de eerste 3 seconden rechtsomkeer kunnen maken, want we kwamen nog maar net het park binnenge-euhm-hobbeld (?), of daar zagen we ze al: 3 neushoorns, wellicht nagenoeg de lelijkste dieren op aarde, zeker als je ze kan bekijken vanop een zo close mogelijk afstand, want de gids wilde ons waar van ons geld geven, lekker grazend en alsof niks hun kon deren, ook niet een colonne van 7 olifanten met elk minimum 4 toeristen op hun rug. Gezellig dus. De gids probeerde ons nog een uur lang te boeien met te wijzen naar andere bewoners van het park, maar ach, wat zijn bambi's, aapjes en ooievaars vanop de rug van het schattigste, maaar lompste dier ter aarde?
Dal Bhat power- 24 hour
Die avond onze eerste doop gehad in het verorberen van een ander deeltje van nationale trots van Nepal, het gerecht dat ze - als het even kon- het liefste als ontbijt, lunch en avondeten aten: dal bhat. Een heerlijk vers gerecht van rijst, linzensoep, curry (combinatie van meestal boontjes met patat), pickels, plat Nepalees broodje en wat joghurt om alles te blussen. We waren er meteen weg van, we zouden er fan van blijven gedurende onze 16 dagen Nepal. Overigens een van de enige dingen die sowieso in voorraad zijn en op het moment zelf vers klaargemaakt worden, bleek nadien.
De trots van Nepal
Nepalezen blinken als je hen vertelt hoe mooi hun land is, hoe leuk je het er vindt en hoe mooi die bergen wel niet zijn. Met een glimlach tot achter hun oren praten ze niet over de bergen, maar over hun bergen, alsof ze die zelf met vereende krachten gebouwd hebben. Come again next year, was na de one-liners van onze gids Yam zoals Dal Bhat power 24 hour, de meest gezegde zin.
Een gids, die samen met ons die imposante Annapurna in tien dagen heeft proberen veroveren. Berggeitgewijs huppelden we de eerste dag omhoog, niet beseffend wat nog komen zou. Het werd een prachtig avontuur. Fantastisch omdat het ongezien was voor ons 10 dagen in pure natuur te zitten, zonder een enkele auto die passeert noch motoren die loeien. 10 dagen genieten en afzien. Of afzien en daardoor zo hard genieten.
Van zonsopgang met bijhorend zicht op de besneeuwde toppen van de Annapurna, Macha Pucchre of Mount Daughiri. Van een melktee als enige afleiding van naar-chloor-smakend-water. Van de mopjes en one-liners van onze gids Yam - what to do Kathmandu, why not coconut, milktea power lasts one hour, slow life long life, ... Van het ijskoude bergwater dat in snelle riviertjes langs je heen de berg afstroomt. Van de jovialiteit van de locals op ons pad, ook al evolueerden de prijzen rechtevenredig met de hoogte van de bergen en de lengte van de tocht. Van de ongereptheid van dit alles. En ook de rest. Zo hard genoten hebben we dat we de spierpijn in de kuiten door de ontelbare trappen die jammergenoeg aangelegd waren om sneller die berg op te geraken, de zweetdruppels die zich in zelfgemaakte riviertjes een weg baanden langs ons lijdend lichaam, het opstaan in midden van de nacht als het nog pikdonker is en ijskoud, om toch maar van dat Macha Pucchre Base Camp naar het Annapurna Base Camp te geraken of naar het mooie uitzicht van Poonhill te geraken met jammergenoeg 2000 luidruchtige Chinezen- want het was mooier 's morgens...otherwise cloudy, aldus onze gids-, het voelen dat alle energie uit je lijf wordt gezogen, het onrustig slapen door de hoge hoogte, het dulden van een eveneens rechtevenredig met de hoogte evoluerende zweetgeur die onze drager als een spoor achter zich liet, het terug afdalen van die vreselijke trappen tijdens een klein Jane-baaldag momentje op dag 5, al bijna vergeten zijn.
What to do - Kathmandu?
Zoals bovenstaande titel ende one-liner van onze gids Yam al enigszins liet verstaan, bleven ook wij nog een dagje langer hangen in Pokhara, onder het mom van uit te rusten van onze tocht, we zouden niet willen dat er eentje wegens oververmoeidheid terug in een (Nepalees !) ziekenhuis belandt. We rustten uit, ik her-ontdekte Karlien en mijn gezin voor het eerst op de wondere wereld van Skype en deden dan het onvermijdelijke. We namen de bus richting Kathmandu. Wat we daar gingen doen vroeg onze gids zich hardop af. Op het nemen van een vliegtuig naar onze volgende stop na, wisten wij het eerlijk gezegd ook nog niet. De bus deed niet minder dan 11 uur over 200 km - ik moet voor u niet uitrekenen dat we er bijna sneller waren geraakt in onze berggeitpas dan per gemotoriseerd voertuig - dus tijd genoeg hadden we onze carte blanche van Kathmandu op te vullen. Tussen het hollen naar de ATM's en banken door - we hadden net ontdekt dat we voor Myanmar niet alleen dollars, maar ook nog eens nieuw, plaatgestreken dollars zonder enig plooitje in nodig hadden - werden nog 2 toffe dagen, en we konden nu ook al weer de prachtige tempels van de Durbar Squares van Kathmandu, Bakthapur, Patan en Swayambhunath ofte monkey temple op ons lijstje schrijven. De uitleg van elke tempel mag dan telkens een beetje te gelijkend zijn om elke keer boeiend te blijven, het opvallende aan Nepalese tempels is wel dat er overal zowel hindu's als buddhisten welkom waren. Nog iets om fier op te zijn, me dunkt.
Daar- en daar- en daarvoor komen we zeker nog eens terug, als we binnen dit en zoveel jaar onze reis bij wijze van jubileum nog eens overdoen, denken we telkens, als we een land verlaten. Waarna er zich dan een dialoog voordoet als volgt:
Jane: Ik ga Nepal echt missen.
Els : Dat zei je over India ook en ik vrees dat je dat bij elk land gaat hebben.
Elke keer is het weer raar om afscheid te nemen van een land, maar met de gids in de hand van Birma lonkt alweer een nieuw avontuur.
Enjoy!!!
om jullie nog eens te horen
ma