Medical Trust Hospital Cochin: 12 points!
11 september 2010 - Kochi, India
Fietstocht in Hampi was een beproeving, voelde me in de ochtend al niet meteen kiplekker maar goed ingesjaald op touaregse wijze trotseerden we de hitte.
Ook mijn gezichtskleur volgde de temperatuur van dit woestijnachtig gebied met een piek in de avond van 39.2 graden koorts.
Op uitdrukkelijk aanraden van prof van Gompel, leader van jet tropische instituut himself rm gelet op de sympthomen moesten we aannemen_tot het tegendeel bewezen was_dat het ging om malaria.
Ik dus ziek en zonder pijnstiller_we wilden zien hoe de koort evolueerde_ de nachttrein op! Diep geslapen, veel gedronken en sochtends nog steed over 38 graden dus rugzakken gedropt en Bangalore getrotseerd op zoek naar het hospitaal...op de site aangekomen moesten we naar een gebouw waar er precies net een waterleiding gesprongen was en plaatsnemen in de hall, had meer de indruk van een busstation dan van een ziekenhuis, de weecees vorspelden nie veel hygiene...
Na het betalen van 10 rupees om me te registreren naar de dokter vr uitgebreid onderzoek van 1 minuutje waar nauwelijks en aanraking aan te pas kwam; diagnose;een simple virusje. Bij het aandringen op een malariatest werd ik zowaar uitgelachen, waarvoor dank prof van Gompel, en werd naar ziekenhuisaphoteek gestuurd voor paracetamol en dit allemaal vr 10 rupees.
Bon, we hebben de est van de dag doorgebracht met lanterfanten en rondhangen aangezien Bangalore enkel een hub was en ik me ook niet ech zo geweldig in vorm voelde...totdat we de Mac Do in het vezier kregen en deze zieke kreb even heropleefde om nadien op de volgende nachttrien en na 2 keer te moeten verhuizen van bed toch enigzins uitgeput de volgende dag wakker te worden...
Er zat niets anders op dan wwer naar het ziekenhuis te gaan, deze keer geen staatsziekenhuis maar de Medecal Trust private hopital vam Cochin...
Al vanaf onze binnenkomst via de spoed werden we gespot door een behulpzame PR madam in verzorgd uniform die ons meteen met een verpleger naar de check for international patients dorverwwes alwaar 2 bevallige hostessen zich over ons ontfermden en een consultatie regelden met dokter BABU_ wwer nauwelijks en aanraking maar wel en doorverwijzing voor malariatest; onder escorte van de hostess naar bloedafname en dan 2 u wachten op resultaat.
Gezien de geringe spraakzaamheid van de heer Babu was het zer moeilijk te begrijpen wat er nu precies mis was; alvast geen malaria maar wel iets met mijn bloed...
Zijn verdikt;you have to stay in the hospital... even slikken, was het zo erg? Zo slecht voelde ik mij nu ook weer niet
'Do you want to bleed to death...' was Babu zijn antwoord. Jane kreeg het toen ook efkes moeilijk, na 3 dagen onderweg zijn het nieuws krijgen dat we in het ziekenhuis moesten blijven nu we eindelijk in Cochin waren, de plek die we absoluut wilden zien....
De realiteit: de beste hotelkamer die we tot dan toe haden gehad uitgerust met tv, airco, warm water en en verwenpaket met witte pantoffels en dit allemaal op koaten van Momdial asistance, niet slecht!
Een dag uit het leven van 2 mesen stuck in een indisch hospitaal;
6 u: verpleegster 1 sluipt binnen om bloed af te nemen, ik ontbloed half slapend mijn arm, Jane draait zich nog eens om in haar slaap
7 u verpleegster 2 neemt hartslag, bloeddruk en temperatuur
7 u 30: ontbijt (toast_the, poridge_the)
8 u: verpleegster 3 legt mijn pillen klaar
9 u : 2 huishoudsters bewerken mijn badkamer met water en poetsen de kamer
Jane vretrekt naar het internetcafe voor wat regelingen, Els probeert wat te slapen
9 u 30: chef van de kuisploeg laat mij aftekenen dat de kamer gepoetst is
10 u : Dokter Babu komt ln langs met en colonne van 3 andere dokters en een verpleegster, kijkt even naar mij en verdwijnt
11 u: chef catering komt onze bestelling opnememen voor de dag lunch afternoon thee en dinner
13u: verpleegster 4 komt binnen en kijkt naar mijn pillen om dan te zien dat ik er in de middag geen moet nemen
13u30: lunch
Jane gaat weer dingen regelen, was
14u30: verplegster 4 en verpleegster 5 proberen een spuitje te zetten maar vinden geen ander, dan maar mijn hand, na 3 pijnlijke pogingen krijg ik een katheder
16 u: levering van het 4 uurtje en bezoekje van hostes int patients
16 u 30: ledingen van de vuilbakken
Jane en Els nestelen zich voor Discovery channel
18 u: verpleegster 6 gooit mijn pillen elke dag in een bekertje waar elke dag eigenlij water in zit...
19 u: verplegster 2 neemt hartslag, bloeddruk en temperatuur
19 u 30 : levering diner
Els en Jane kijken een film
23 u: bedtijd
00 u : verplegster 1 sluipt binnen en geeft nog een injectie met pijnstiller
Bon, na 2 dagen was ons nog steeds niet duidelijk wat er met mij aan de hand was dus hebben we en belgische hulplijn ingezet; Jo De mey...na een telefoontje van een Indische collega van hem met mijn behandelende arts belde Jo ons op met volgende info.
de aanhoudende koorts had ervoor gezorgd dat ik maar 47000 ipv 100000 bloedplaatjes had, deze zijn nodig om je bloed te laten stollen mvandaar de bled to death van Dokter Babu...
En dan was het afwachten en bloedplatjes maken om na 6 agen de draad van ons avontuur weer op te pikken...wordt vervolgd
Vol spanning kijken wij (met de rest van de kroost) steeds uit naar jullie verslagen in de hoop een beetje met jullie mee te reizen en erg (positief) jaloers op jullie te zijn.
Het laatste bericht was natuurlijk wel schrikken. Gelukkig ben je, Els, blijkbaar wel in goede handen.
Kop op en rust maar goed uit zodat die roodjes snel weer vermenigvuldigd zijn. Laat je maar goed pamperen zodat jullie snel weer kunnen vertrekken.
Wij wensen jullie nu nog even veel moed en daarna weer een magistale tijd!!
Dikke kus van Goedele, Louise en co.