(ver-) over(d) (door) India: dag 1-7

Het is zover. India heeft ons ver-over-d. Over-meesterd, over-weldigd en vooral over-donderd.
Het is sympathiek en aggressief. Het staart je aan en negeert je. Het schudt het hoofd in alle richtingen om ja te zeggen en wuift ergens een richting aan als je de weg vraagt. India overvalt je met haar hitte en koelt je af met de moesson. India trekt je aan en stoot je af. Het eerste bericht over onze haat-liefde verhouding met dit land.

De langverwachte en gevreesde cultuurshock hebben we besloten uit te stellen voor in het Noorden van het land. Het Zuiden is, volgens kenners en locals, een goede start om je langzamerhand te laten leiden, op een niet-geheel-onaangename manier, zo blijkt. Veel shockerends dus nog niet gezien. Al kan dat ook liggen aan de leerschool die Mali ons vorig jaar hierover gaf. Erg vergelijkbaar, zo blijkt. Daarover later meer.

Wat dan wel?
We hebben ondertussen onze eerste India-treinervaring gehad (1). De blikken van Indische mannen voelen branden (2), net als de zon. Alle geuren jammergenoeg gewaar geworden, net als het zien van zich lozende mensen op het treinspoor. Zo opgepakt gezeten als sardientjes op een Mombaise trein, en er dan niet op tijd uitgeraakt (3). De grootste slum van Azie bezocht en er levend en (voorlopig nog) onbesmet uitgekomen (4). Al gevloekt op de ondraaglijke traagheid van het Indisch bestaan en hiermee gepaard gaand langzzzzzaaaaaam reizen. Afgetroggeld dat 't niet schoon meer was omdat we niet meer willen betalen omdat we - nu  nog - niet even bruin zijn als zij. Het Indische treinsysteem vervloekt, maar tegelijk ook de hemel in geprezen omwille van dat tikkeltje structuur in deze voor de rest drukke, ongeregelde en chaotische samenleving. Genoten van het weg zijn, maar ook geweend om het weg zijn (vooral in London Heathrow dan maar ook enkel heimwee momentjes bij een zeker individu hier naast mij). Geproefd van Indisch eten ons aangeboden door onze vrienden - de medecoupe-reizigers. Maar vooral... al een week op en top genoten, India op ons laten afkomen en beseft dat dit eigenlijk nog goed meevalt...

1. Samose, samose! Chai, chai, coffee madam?
Na de comfortabele aankomst en acclimatiseringsdagen in het -buiten alle verwachtingen om-  niet stinkende Mumbai, waar we ontzettend in de watten gelegd werden door de housekeeper van dienst, was het onvermijdelijk: we moesten en zouden toch eens uit dat nest weg om zelf de wereld in te stappen. Met gezonde argwaan keken we er tegenop: de nachtelijke treinrit in second class sleeper. Goedkoper dan dat kan je niet, tenzij je de unreserved seats neemt waar je 's nachts rechtop moet zitten tussen 12 jou aanstarende Indische mannen. Het 2e goedkoopste dus, daar gingen we voor. Voor 700 roepies geraakten we van Mumbai naar Margao (hoofdstation van provincie Goa). Een tikkeltje zenuwachtig toch baanden we ons naar spoor 18, al waar we Coach S7 moesten zien te vinden.Een blik op de hierbovengenoemde unreserved seats, deed ons net niet hard wegrennen (wat overigens met die rugzakken geen doen en ook geen zicht zou zijn geweest). Met rugzak omheind met kettingslot geraakten we dan toch op de juiste plaats, confisceerden na enig gefoefel de bovenste bedden (dank je Leen en Thom). Op ons spuwen zou nu toch behoorlijk moeilijk worden. We zagen het direct: : het zou een gezellige nacht worden. Met het hoofd op de rugzak, de paspoorten op de buik en de tenen en benen heel de nacht ingetrokken droomden we weg: als dit India is, dan kunnen wij dit aan. 's Morgens vroeg gewekt door venters die duidelijk geen medelijden hadden met net ontwakende vreemde wezens als wij, en de "chai chai!" en "coffee coffee!" in onze strot duwden...

2. Staren zonder oogcontact
Als de zon de moesson overwint, dan brandt ze. Maar niets zo pakkend als de blik der Indische mannen. Ongegeneerd aangapen van kop tot teen en tien keer terug. Alles wordt gekeurd, en als het even kan, geven ze 't liefste nog veel commentaar tegen de persoon naast hen, of gniffelen ze graag even samen over ons, die vreemde witte wezens (al zal dat dan vooral over Els haar teint gaan :-)). Alsof je in je blootje op straat loopt, zo voelde dat in het begin. Ik probeerde hen af te wimpelen met een strenge, starende blik terug, maar dat leek hen niet te deren. Oogcontact maken ze niet graag, lijkt me, maar nadien zetten ze hun staarsessie gewoon 'sans gene' verder.  Heb maar een enkel T-shirtje mee met dichte kraag. Want een decollete dragen zou dan wel kunnen, als je wil vermijden het jezelf helemaal onaangenaam te maken, doe je zoiets best niet. Net als iets boven de knie aandoen. Ook beter niet. Het staren evolueerde al snel in een volgende ritueel: eerst drentelen ze in een groepje van 5 a 6 puberaal rond je heen, dan duwen ze de stoerste van de bende naar voor om te vragen of die toch alsjeblieft met ons op de foto mag. Waarop dan plots nog 10 vrienden meer van achter het muurtje komen springen, om er allemaal bij te staan. Een lucratieve business zou dat hier zijn, dat wel. Als we merken dat ons budget opgeraakt, vragen we er d'office 50 Rupees/foto voor. Waar mannen staren en blijven staren, lachen vrouwen en (soms) kindjes ons verlegen aan, waarna ze plots ons allemaal willen aanraken. Volgens mij is dat een soort zege. Gisteren nog viel er een vrouw met haar kindje tegen me aan in de bus, en vroeg ze me om aub dat kindje nog eens aan te raken. U vraagt, wij draaien. Beter dat dan kindjes die zo hard verschieten dat ze in een wenen uitbarsten, want ook dat is al ettelijke keren voorgevallen.

3. Drummen voor gereserveerde zitjes.
Het treinsysteem mag hier dan al beter uitgedokterd zijn dan de rest van de regelingen in dit land, de beleefdheid en hoffelijkheid van de Britten op dit vlak hebben ze al vast niet mee-geerfd. Als de trein eraan komt, of dit nu een stadstrein is, of een lange afstandstrein met bagage en al, de Indiers krossen ernaar toe, wurmen zich door een veel te smal deurtje en hollen dan zo snel mogelijk naar hun gereserveerd (!) zitje. Oh, en moeten er misschien nog mensen uit? Mijn probleem niet, zolang ik maar een stoeltje heb. Een onaangenaam gevolg daarvan hebben we zelf aan den lijve ondervonden in de stadstrein in Mombai (vermits Mombai een hele lang, smalle stad is, zit je goed voor 1,5 uur vooraleer je op een plaats bent die zichzelf het stadscentrum noemt). We kropen al express in de ladies compartment om het rustiger en minder aggressief te hebben, maar helaas. Hoe hard we ook duwden en tierden, ze lieten ons er niet door. Halte dus gemist, volgende halte wel het gevecht gewonnen en braafjes teruggekeerd naar de plaats van afspraak. Dat tot daaraan toe, in stadstreinen als je niet sowieso kan zitten. Maar hetzelfde fenomeen doet zich dus voor op lange-afstandstreinen waar je een reserved seat hebt. Vreemde wezens, die Indiers. Op het dak v/d trein kruipen om zwart te rijden, is een andere gekende truuk om je te verzekeren van een plaats. Al is een pijnlijk neveneffect hiervan dat er dagelijks 17 doden vallen in het treinverkeer. Niet niks, zelfs niet als je weet dat er elke dag 6 miljoen mensen de trein nemen.

4. Dharavi, een slum met een economie om u tegen te zeggen.
Onze -overigens fantastische- gids door India, de Rough Guide, stuurt ons af en toe eens off the beaten track. Onze eerste fijne ervaring hiermee was een gegidse tour doorheen de grootste slum van Azie: Dharavi. In tegenstelling tot onze verwachtingen bestond dit niet alleen uit krothuisjes met golfplaten-daken, maar waren het vooral betonnen 1-kamer huisjes waarbinnen het opvallend proper gehouden werd. Van toiletten geen sprake: ze doen het allemaal aan het water aan de rand van de slums, vertelt Thomas ons. Hij is onze gids van Reality Tours. Reality dat is het wel, zoveel was zeker. Open riolen dus. Vanop het dak van een van de huisjes, leren we dat er verschillende business area's zijn in zo'n slum. Er is een plastic business, leather business, potten, leer, en panada's (platte Indische broodjes). Allemaal goed voor een economie op zichzelf, met een enorme omzet. De arbeiders  hier verdienen zelfs meer dan mensen die hetzelfde werk doen buiten de slum.
Het woord slum, zo blijkt, is een stuk land van de staat, waar iemand een huis is op beginnen zetten. Die huizen plantten zich als konijnen voort en nu wonen er zo'n 1 miljoen mensen bij elkaar op een oppervlakte van 175 hectaren.  Een stad in een stad dus. Er zijn scholen, banken en de bewoners zorgen voor hun eigen voorzieningen in de winkeltjes van de slum zelf. Voor hetzelfde product betaal je hier de helft. De regering heeft al eens een poging gedaan om te onderhandelen met de slum-committees om zo te komen tot het slopen van de sloppenwijk in ruil voor een gratis apartement in social housing voor elke familie die er deel van uit maakt. De bewoners hebben vriendelijk bedankt. Met hun huis verliezen ze immers dan ook hun werkplaats, want iedereen woont waar hij daar werkt. Enkele families hebben het slim gespeeld en zijn "ingegaan" op het aanbod van de regering. Kregen een apartement gratis ter beschikking aan de rand van de slum, verhuurden dit door aan 5000 rupees/ maand, waarop ze terugkeerden naar hun vierkante metertje in de slum, maar nu wel geld opstrijken van politiemannen of taxichauffeurs. De mensen met een degelijk beroep die toch aan de rand van de slum willen wonen om hun leven de helfs zo goedkoop te houden. Moslims en Hindi wonen hier vredig naast elkaar, de laatste een stuk properder en kleurrijker dan de eerste, maar daar maalt niemand om. Dit is de plaats waar volgens de gids Slumdog Millionnaire werd opgenomen. Aanvankelijk was het de bedoeling geweest die film te draaien met kids van de betergestelde Indiers. Dat bleek niet te werken en had een onnatuurlijk effect, dus hebben de filmbazen zich gestort op kindjes van de slum, om via audities bij de 2 gastjes en het meisje uit te komen. De slum stond aanvankelijk erg negatief tgo de film, had door de titel het gevoel dat er met hen gespot ging worden, maar dit gevoel resulteerde al gauw in unanieme fierheid als de film gedraaid werd en nog met Oscars ging lopen ook. So far so good, een once-in-a-lifetime-experience hoeft dus blijkbaar niet altijd iets heldhaftigs te zijn. De moeite was het!

Een week ver en al veel te veel verhalen. als u er nu al genoeg van heeft, zeg het ons niet, maar schrijf u stiekem uit op onze mailinglist. Maak u geen zorgen, iets vertelt me dat de lengte van onze verslagen rechtevenredig zal evolueren met de dagen die we nog over hebben op ons bezoek aan de wereld. Voor de minder aandachtigen onder u hier nog een korte samenvatting: week 1 = Mombai-Goa-Hampi.

Tot kijk!
Jane & Els