Motorcycle diaries

The loop, dag 1, 21/11/10
Het was onvermijdelijk nu, Els had hier al zo lang naar uit gekeken. We moesten en zouden een brommer-tocht van 4 dagen maken. Anderen hadden ons dit voorgedaan, en hadden de route The Loop genoemd. Ik had gisterenavond zowat de hele "reizigers-loop-bijbel" doorgelezen, die lag te pronken in het Thakek Travel Lodge, vanwaar we zouden vertrekken. Hier en daar wat opgeschreven over de route en bezienswaardigheden onderweg. Besloot dan maar zelf ook een brommertje te nemen, zodat ik Els niet zou platduwen met mijn billen, telkens dat ik schrik had. Na het magere ontbijt maakten we onze travel-light-bag, bonden die op het zadel en wierpen nog een vluchtige blik op de met-de-hand-getekende kaart van Mr. Wu, de verhuurder in-residence van de brommertjes. Nog geld afhalen, tanken en weg zijn we. Dachten we. Toen aan de bank onze eerste brommer al niet meer wilde starten, bleek onze pech vroeger te komen dan verwacht. Els rijdt terug naar de Lodge, en Mr Ku stuurt een van zijn companen mee. We hebben zijn brommer dan maar geconfisceerd. Nu waren we echt weg, langs een saaie Route 13, maar perfect voor mij om aan het beestje gewend te raken. En toen draaiden we af richting Oosten, naar de prachtige route 8. Langs adembenemende krijtrotsen, afgeronde bergtoppen, bochtige wegen, langs een rat op de BBQ (?) en zwaaiende locals. Allright!, we hielden nu al van onze loop. Dat Els' brommertje het leven gaf en gereanimeerd moest worden gedurende 1 uur - met succes overigens - deerde ons niet en gaf ons de mogelijkheid onze eerste duik te nemen vandaag. Brommer gefixt, 70.000 kip betaald die Mr Wu ons later braaf zou terugbetalen, en wij terug op weg naar Korlong. Op zoek naar de homestay en ja hoor, we vallen in slaap in de living van een Lao familie, waar we voor 10 dollar een all-in pakket kregen. Logie, dinner en breakfast. Great!

The loop, dag 2, 22/11/10
Al vroeg wekte Korlong ons uit onze onverwacht diepe slaap. Het ontbijt werd op tafel gezet nadat we - bij wijze van ritueel een hard gekookt ei met wat sticky rice en armbandjes kregen aangeboden. Het ontbijt dan - fried rice met veeeeel ajuin - was niet onmiddellijk wat we gehoopt hadden, maar was wel local, en daar deden we het tenslotte toch voor, die homestay. We gingen op weg naar de Korlong-grot, betaalden ingang (dachten we) en nadien nog eens. Grot was schoon en groot maar daarmee was het ook gezegd. We konden niet wachten terug op die brommer te kruipen, eisten het -ons-onterecht-afgesnoepte-geld terug aan de fake-ingang, verorberden een snelle lunch en waren al weer aan het rijden. Mijn wiel waggelde stevig, kleine check-up laten doen, platte band gefixt, klein uurtje gewacht, maar ach, hoe ge-wel-dig schoon was het hier dus 't maakte niet uit! We vertrokken terug en reden langs sprookjesachtige berglandschappen op de weg naar Vietnam. Toen, op zoek naar de Bo Nam Yen ofte - cool spring, kwamen we plots in het schoonste natuurplaatje tot nog toe op onze reis. Nog mooier dan de Annapurna misschien zelfs! We stonden in een rood-groen gekleurde wijdse vlakte met overal rond ons surrealistisch mooie krijtrotsen en hier en daar een felblauw meertje. De cool spring vonden we dan wel niet, maar dit was zo ontroerend schoon dat we vergaten dat we voor achter dat koud water kwamen zoeken. De avond bracht ons in het donker (in al dat schoons even de tijd uit het oog verloren) naar Laksao, waar we een zoektocht naar een goedkoop, niet te shabby hostelletje beeindigden, zo goed als in slaap vielen op ons avondeten en om 20u30 tenslotte aan onze bikers-vermoeidheid overgaven...Morgen wachtte ons het moeilijkste stuk van de trip, de dirt road...

The loop, dag 3, 23/11/10 (door de ogen van Els)
Vroeg uit de veren en na omeletje bestegen we onze stalen ros ten einde de legendarische bad road te trotseren. Eerst nog af een toe een stukje asfalt. Was er vroeger de hele tijd asfalt en is er slijtage of is dit de Lao style van de wegenbouw? Na 20 km lieten we de tarmac voorgoed achter ons en gewapend met een mondmasker manoeuvreerden we ons doorheen een rode dustroad bergop- en afwaarts langsheen kleine dorpjes en af en toe een dikke steen ontwijkend. Tot we plots een nieuwe brug over moesten met aan beide kanten zwart water met zwartgeblakerde bomen in. Surrealistisch alsof het bos in brand gestaan had en ze met teveel water geblust hadden. Dit landschap bleef zich gedurende 2 uur aan ons openbaren totdat het rijwiel van Jane er de brui aan gaf. Meteen stopte een behulpzame Laotiaan om ons te depanneren. Met gebaren en gewriemel aan de motto kwamen we tot de conclusie dat we weer een mechanic nodig hadden. How far to town? Geen duidelijk antwoord dus gaat Jane JI-Jane-gewijs achterop een pick-up, en dat zittend op de brommer, want meneer wilde liever niet de moeite doen het goedje vast te maken. De talrijke potholes in de weg ontwijkend probeer ik haar te volgen...Bijna 2x in den dekor gevlogen, maar er levend vanaf gekomen. En Jane ook. Weer een reparatie. We leerden van de locals dat het immense onderwaterbos het resultaat was van de bouw van een dam om electriciteit te produceren voor buur Thailand. Vele dorpen moesten hiervoor verhuizen, kregen een nieuwe woonst ter compensatie als ook een nieuwe gravel road, - waar Jane al van houdt - en langsheen deze weg bereiken we uiteindelijk Nakai, alwaar we dinneren in resto van Lao-Belgisch koppel met een vergeelde prent van het Atomium naast ons aan de muu, en we genieten van ons eerste echt dessertje hier op reis, warme appeltaart met ijs. Want we hebben het verdiend door vandaag het Laotiaanse dekor onaangeroerd te laten.

The loop, dag 4, 24/11/10
Abrupt gewekt door onheilspellend berichtje uit Brussel. Of we toch wel nog niet in Cambodja zijn en dus nog veilig en in leven. Overmand door een zekere maar directe ongerustheid. De slaap wilde dus niet meer terugkomen. We vertrokken dan maar. De weg beloofde beter te worden en vol van heroisme vanwege het prima overleven van de dirt road gisteren, kon onze loop al niet meer stuk. Het overleven bleek al snel enkel op ons te slaan en niet op onze bikes. Voor de vierde dag op rij een uurtje stilgestaan omdat mijn brommertje niet meer starte. Els was zo gentle-man mijn kapotte brommer te nemen toen een zoveelste supervriendelijke local haar aanbood haar al rijdend voort te duwen. Simpel toch? Ik volgde nauwlettend. Verder doorheen nooit geziene landschappen, ver weg en ook bedreigend dichtbij. Langs zwaaiende, sabaidie roepende Laotianen (het Lao voor "hallo"), stuk voor stuk behulpzaam en supersympathiek. Langs los- en de straat-over-lopende geiten, koeien, buffels, varkens, kippen, honden, eenden en kinderen. De een plots wegspringend bij het horen van onze toeter, de ander op z'n gemakje, Lao-gewijs dus, van de ene naar de andere kant van de weg slenterend. Nu eens crashte een insect zich suicidal te pletter op onze zonnebril, dan weer werden we zelf stevig door elkaar geschud door voorbijsnellende vrachtwagens. De rust die je voelt op zo'n brommer is intens. Je wordt deel van de natuur, beleefd het helemaal anders dan in de auto. Na een snelle plons in prachtig, turquoise water terug op weg naar ons beginpunt- Thakek. We passeren een brommer bestuurd door 3 kindjes, van wie de oudste toch wel al 9 jaar is en zien ratten en eekhoorns als koopwaar op de markt liggen. Van beide dingen bleef onze mond letterlijk openstaan (tot groot jolijt van de insecten in onze buurt). En Thakek kwam angstvallig snel dichterbij. En plots was ons avontuur afgelopen, ruilden we de stilte van het ons omringende landschap (zo'n motor hoor je al niet meer na nauwelijks een uurtje) voor het getoeter van het voorbijrazend verkeer. Het was voorbij, maar we hadden wel the real Lao-experience beleefd. En dat zonder den dekor in te vliegen.
En nu snel de bus op richting Champasak. Tofste busrit tot nog toe, in een bus volgestouwd met postpakketten, rijst, dakpannen (nochtans nog geen enkel huis gezien hier met dakpannen maar soit), stoeltjes en als er ergens nog plaats was, een dertigtal Laotianen, die gezellig keuvelden tot de nacht viel.