Lazy Lao-life: week 9-12

Onze verwachtingen waren hooggespannen. Iedereen die al in Laos geweest was (en die we kenden), was hier dolenthousiast over. Wij waren benieuwd, volgens ons konden de mensen niet nog vriendelijker zijn dat in Myanmar, meer zeg nooit nooit besloten we...en met onze gedachte bij het oh zo paradijselijke verslag van Leen en Thom enkele jaren geleden, onze blik op de Thai-Lao grens gericht en ons verstand op enkel datgene wat we nodig hadden om weer eens een nieuwe currency aan te kunnen, beslisten we ons te laten overvallen door al het schoons dat zou komen.

De relaxed-heid van het lazy Lao-life werd al duidelijk van zodra we aan Thaise kant een bootje instapten om er -over de Mekong die diende als internationale wateren - er aan de Lao-kant terug uit te komen. Het grensdorpje Houayxai had 1 hoofdstraat en niet veel anders te bieden dan riverside barretjes en resto's. Alwaar we ons onmiddellijk aanpasten aan het langzame Lao-ritme, behalve onze trip wat uitstippelen en kijken hoe de rivier aan ons voorbij stroomde, deden we niet.
Wanneer de volgende ochtend onze wekker te vroeg afging, maakten we ons klaar voor een tweedagenlange trip op een slowboat - u mag dit gerust in de allerletterlijkste zin van het woord interpreteren - over de Mekong, op naar Luang Prabang. Deze boottrip werd in menig reisgids omschreven als met stunning scenery, dus dat wilden wij uiteraard niet missen. Gewapend met genoeg proviand voor 2 dagen - op de boot zou er niks te koop zijn - schipperden we ons naar de juiste boot, nr 25 - en nestelden ons in zeteltjes aan de zonnekant. "Rustige tocht", dachten we toen we quasi alleen op de boot bleken te zitten. Als we drie uur later nog niet vertrokken waren, beseften we onze eigen naiviteit. Azie zou haar naam niet waardig zijn als er een vervoersmiddel was dat zou vertrekken met nauwelijks de helft van de zitjes volzet. 12 uur 's middags en we waren nog niet vertrokken. De groep waarop we blijkbaar hadden zitten wachten, kwam er eindelijk aan. Jammerlijk detail was dat ze met minstens evenveel waren dan het reeds aanwezige aantal in de -ondertussen reeds opgevulde - boot. De heren onder ons kwamen in opstand. "Vol is vol", riep het westers halfrond. "Vol is nooit vol", lachtte neen-schuddend Laos terug. Op een staking van de andere groep had niemand gerekend. 12u10 en we waren weg. Eindelijk. Het werd een trage, maar mooie tocht over de Mekong, langs strandjes, wilde rotsen, jungle-bossen en rural villages. Ochtend nadien zelfs ritueel van overvol willen proppen maar stakende Westerlingen en om 10 uur waren we al weg dit keer.

La-othentiek?
Luang Prabang zou het meest authentieke Lao-stadje zijn. Wij geloven onze ogen niet als we op straat enkel blanken zien (en dan bedoelen we echte blanken en niet Laotianen met whitener op hun gezicht) en als we het hele Westerse gamma uitgestald zien: van fruitshake tot nutella-pannenkoek, van rijkelijk gevulde smosbroodjes tot pizza. Zo'n toeristisch paradijs is een regelrechte aanslag op ons budget. Maar wij weerstaan aan de pizza en blijven trouw aan het heerlijke buffet van de straatstalletjes naast de avondmarkt en komen er met 1euro/man vanaf!Als je het hele toeristische gamma even wegdenkt, blijft Luang Prabang een fijne plaats om te vertoeven. Een daguitstapje naar de zeer schone Kuangsi watervallen, waar we een duik nemen in verblindend felblauw water, en een middagje relaxen aan ons eigen prive-zwembad met bovendien een heerlijke cocktail tijdens het happy hour, maken alles goed. Als we dan 's avonds eens geen spelletjes moeten spelen maar uitzonderlijk eens een filmpje kunnen meepikken, beseffen we dat ook wij hier moeilijk weg te slaan zijn. En ook de vele kloosters en het eeuwenoude ritueel van de monks (lees meer via link) die 's morgens hun aalmoes komen halen, maken Luang Prabang tot een buddhistische must-see, waarbij aan "enkele" toeristische noden voldaan wordt.

Laos!
En waar blijft het authentieke Laos dan?, vragen we ons af. Dus we gaan het opzoeken. We nemen de bus naar Nong Kiew, meer in het noorden, om van daar een boot op te kruipen naar het anders onbereikbare Muong Noi. We maken ons geen illusies: waar andere toeristen niet geraken, zouden wij ook heen kunnen, en beseffen, als we de oevers van het rustige Muong Noi - omgeven door jungle en rotsen in allerlei vormen - naderen, dat de adembenemende natuur van dit land, die zelfs Els meermaals het zwijgen heeft opgelegd, de overvloed aan toeristen en bijhorende attracties ruimschoots goedmaakt. Midden in het bijna-niks logeren we bij een geweldig toffe madam, eten de legendarische pumpkin-curry, en doen een trektocht naar nog afgelegener dorpjes, Banna en Huay Bo. Daar logeren we eens in de meest primitieve omstandigheden in een homestay, maar zijn blij, want niemand anders heeft vandaag hetzelfde idee gehad. We zijn dus alleen met Laos en haar sympathieke bevolking.

Van Huay Bo en Muong Noi, in the middle of nowhere, zo goed als rechtstreeks naar het Ibiza van Azie, Vang Vieng. Gelegen aan de Nam Ou, en nog tussen nog maar eens prachtige rotsen in een fluogroene setting. De rivier is dan ook de grootste trekpleister van dit plaatsje: op een grote tractor-binnenband kan je de rivier af-tuben, en zo nu en dan eens een stop maken om een bucket (!) Lao-Lao whisky achterover te kappen of happy shakes te drinken. Fruitshakes, video's te huur, pancakes, broodjes, steaks, pizza, cocktails en bier aan spotprijzen, je hebt het hier allemaal. Met een special party-island aan de bucket-bar in het midden van zoveel mogelijk mensen (ongewild) te laten meevieren met de ik-ben-net-afgestudeerde pubers. Decadentie alom, denken we, en we schamen ons in de plaats van sommige toeristen en verhuizen - na een slapeloze nacht wegens 4 disco's tegelijkertijd bonkend op ons hutje - naar een rustige guesthouse buiten het centrum. En laat dat een tip zijn voor ieder die nog Laos bezoekn wil: logeer buiten het centrum in Vang Vieng! Wat wel aangenaam is, is dat je tot 's middags quasi alleen - of samen met de andere iets rustigere toeristen  - op straat loopt, en de Nam Ou volledig voor jezelf hebt als je met je tube in de late ochtend vertrekt, terwijl anderen nog hun roes aan uitslapen zijn. Bon, toegegeven, ondanks onze eerste echte cultuurshock, hebben ook wij genoten van Vang Vieng, en dan vooral van haar prachtige omgeving en hebben ons de vele Friends-marathons die in elk cafe 24/24 worden uitgezonden, maar al te wel laten gevallen.

Enkele dagen later stonden we via de niet-veel-zeggende hoofdstad Vientiane, waar we-onze-Poolse-vrienden-ontmoet-in-Nepal terugzagen, klaar met een brommer onder onze poep om te vertrekken op een onvergetelijke vierdaagse (opnieuw: lees meer via link) waarbij we langs de schoonste plaatsjes natuur tot nog toe gezien in Azie, in piepkleine dorpjes Lao-gezichten ons verwelkomden, en we nu plots beseften hoe vrij en wild en schoon het wel moet zijn, een echte motto te hebben.

En zo komt het, dat we nu, nog met het mooie Wat Phou in Champasak in ons achterhoofd, liggen terug te denken aan onze fijne weken van het Lazy Lao-life. Sippend aan een heerlijke fruitshake met op de voorgrond een ondergaande zon. Bengelend in een hangmat van onze bungalow aan de oevers de machtige Mekong, die zich aangepast heeft aan het ritme van haar gebruikers. Of is het omgekeerd? Ooit was ze nochtans sterk genoeg dit stukje land in "4000 islands" te verdelen. Op eentje daarvan liggen wij nu. Want de Mekong is niet gewoon een rivier die het hele land (en enkele buurlanden) doorkruist. De Mekong wordt hier letterlijk be-leefd: Ze wassen zichzelf en hun kleren hierin, vangen vis, lozen hun darminhoud, verplaatsen zich alsop een echte highway op geimproviseerde katamarannetjes of gewoon, kleine bootjes - aangedreven met motor uiteraard, we gaan ons niet moe maken - of gebruiken de rivier gewoon als hun geweldig groot prive-zwembad. Met een klein hartje vertrekken we naar onze volgende stop. Het doet altijd een beetje pijn zo'n land achter te laten. Maar hoe hard kijken we uit naar ons Cambodjaans avontuur met de kindjes en het even hebben van een "thuis" in plaats van altijd onderweg te zijn? Wij zijn klaar voor een volgend hoofdstuk in ons verhaal.
De mensen hier in Laos zijn geweldig, maar de natuur slaat alles. Because a thing of beauty is a joy forever ...